Category: Tema Islame

Falënderimi i takon All-llahut, I Cili na e plotësoi fenë, e përmbushi begatinë e Tij ndaj nesh dhe zgjodhi që islami të jetë feja jonë. E falënderoj All-llahun e Madhërishëm, dhe pendohem e kërkoj falje prej Tij. Dëshmoj se nuk ka Zot që meriton të adhurohet pos All-llahut, që është i Vetëm dhe i Pashoq, dhe dëshmoj se Muhammedi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ëshrë rob dhe i dërguar i Tij, edukata e të cilit është më e plota dhe morali i të cilit është më i larti. Përshëndetjet dhe bekimet qofshin për Muhammedin sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, familjen dhe shokët e tij, si dhe për ata të cilët e pasojnë atë deri në ditën e gjykimit.

Robër të All-llahut! All-llahu e ka përcaktuar që shtëpia të jetë vend ku njerëzit gjejnë prehjen, qetësinë dhe sigurinë. Me anë të saj ata e mbrojnë nderin dhe veten e tyre nga gjërat e palakmueshme, dhe në të gjejnë çlirimin nga barra e lakmisë dhe vëmendjes së të tjerëve.

Kjo nuk arrihet veçse kur ajo vlerësohet si duhet, nuk hyhet në të përveçse me lejen e banorëve të saj, në kohën kur ata duan dhe në formën në të cilën janë të kënaqur. All-llahu i Madhërishëm thotë: “O ju që besuat, mos hyni në shtëpi të huaja pa kërkuar leje dhe pa përshëndetur njerëzit e saj. Kjo është më mirë për ju në mënyrë që të merrni mësim. Po nëse nuk gjeni aty asnjë, atëherë mos hyni në to derisa t’u jepet leje, e nëse u thuhet kthehuni, ju pra kthehuni. Kjo është më e ndershme për ju. All-llahu di çdo gjë që veproni ju.” (En-Nur 27-28).

Hyrja nëpër shtëpi pa leje paraprake është nëpërkëmbje e këtyre vlerave, rrugë për të parë sekretet e shtëpisë që nuk duhet parë, dhe shkaktar i sprovave të ndryshme, fillimi i të cilave mund të jetë një shikim i thjeshtë, që përcillet me shikime të dyshimta dhe që më në fund shndërrohet në mëkat dhe lidhje të ndaluar.

Ndërkaq, kërkimi i lejes për hyrje është gjëja që e largon maninë e dyshimtë dhe qëllimet e këqija.

Vëllezër besimtarë! Secili njeri në shtëpinë e tij ka mundësi të jetë në ndonjë gjendje specifike, në ndonjë bisedë sekrete, e kështu me radhë, ndërsa ndonjë vizitor, i afërm apo i largët, mund ta befasojë duke hyrë pa leje, ndërkaq nikoqiri vazhdon bisedën e tij, apo është i thelluar në mendime, e ky vizitor e shqetëson apo e vë në siklet, ndërsa nikoqiri mbetet i shtanguar, i skuqur në fytyrë, i turpëruar, i hidhëruar.

Disa njerëz të papërgjegjshëm nuk e çajnë kokën për rregullat e kërkimit të lejes dhe e vetmja gjë që u intereson është të kryejnë nevojën e tyre, por kjo mënyrë e hyrjes shakton siklet dhe vështirësi për të vizituarin.

Ndërkaq, rregullat dhe dispozitat e kërkimit të lejes nuk përcaktuar për diçka tjetër vetëmse njerëzit të mos i nënvlerësojnë ato apo një pjesë të tyre.

Sunneti i pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem na ka dhënë udhëzime të qarta për sa i përket këtij morali të lartë, pra kërkimit të lejes dhe rregullave të saj.

Muhammedi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem kur shkonte te dera e dikujt, nuk kthehej me fytyrë nga dera, por me anën e djathtë apo të majtë të tij, dhe thoshte: “Esselamu alejkum, esselamu alejkum.” (Shënojnë Buhariu dhe Ebu Davudi. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith sahih).

Sa’d ibën Ubade radijAll-llahu anhu një herë teksa po trokiste në derë, qëndronte afër derës, ndërsa pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem e urdhëroi të largohej, dhe me këtë rast i tha: “Me të vërtetë, urdhri për të marrë leje për të hyrë diku është përcaktuar për shkak të ruajtjes së kufijve të shikimit.” (Buhariu dhe Muslimi).

Nga Sehl ibën Sa’d Es-Saidiu radijAll-llahu anhu na përcillet se ka thënë: “Një njeri shikoi vjedhurazi nëpërmjet një vrime në shtëpinë e pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, ndërkohë që pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem kishte në dorë një krehër hekuri me të cilin po krihte flokët. Ai tha: “Po ta dija se ti po vështroje nga vrima, do të ta kisha shpuar syrin me të. Me të vërtetë, urdhri për të marrë leje për të hyrë diku është përcaktuar për shkak të ruajtjes së kufijve të shikimit.” (Buhariu dhe Muslimi).

Ndërkaq, ai që kërkon leje, këtë duhet bërë tri herë. Nëse i jepet leje, hyn, e nëse jo, atëherë kthehet. Kjo, ngase njerëzit në trokitjen e parë dëgjojnë, në trokitjen e dytë bëhen gati dhe në trokitjen e tretë japin leje për hyrje apo refuzojnë. Dijetarët thonë: Nuk duhet kërkuar leje më tepër se tri herë nëse zëri i tij dëgjohet. E nëse nuk dëgjohet, atëherë duhet shtuar kërkimin e lejes derisa të bindet se zëri i tij dëgjohet.

Gjatë kërkimit të lejes duhet thënë: “Esselamu alejkum, a të hyj?” Një njeri kërkoi leje nga pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem për të hyrë në shtëpinë e tij, duke i thënë: “A të hyj?” Me këtë rast pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem i tha shërbëtorit të vet: “Dil dhe mësoja këtij kërkimin e lejes për hyrje dhe thuaji: Thuaj: Esselamu alejkum, a të hyj?” Njeriu e dëgjoi pejgamberin sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, dhe tha: “Esselamu alejkum, a të hyj?” Atëherë pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem i dha leje për të hyrë, dhe ai hyri.” (Shënojnë Ahmedi dhe Ebu Davudi).

Kërkimin e lejes për hyrje duhet ta bëjë me thirrje apo trokitje, ose diçka të ngjashme me to.

Zejnebja, bashkëshortja e Abdullah ibën Mes’udit radijAll-llahu anhuma thotë: “Abdullahu kur hynte në shtëpi, kollitej dhe nxirrte ndonjë zë.”

Imam Ahmedi thotë: “Preferohet që kur të hyjë në shtëpi, të përplasë këpucën e tij për toke, qoftë edhe nëse është duke hyrë në shtëpinë e vet, që të mos hyjë befas. Po ashtu thotë: Preferohet të kollitet gjatë hyrjes në shtëpi.”

Prej edukatës është që trokitësi të prezantojë veten, nëse pyetet, e të mos përgjigjet me gjëra që nuk tregojnë qartë identitetin e tij. Xhabiri radijAll-llahu anhu thotë: “Një herë shkova te pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem për ta pyetur për një borxh të babait tim. Kur trokita në derë, ai më pyeti: “Kush është?” Unë iu gjegja: “Unë.” Atëherë pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem tha: “Unë, unë!”, duke shprehur kështu mospëlqimin e tij për këtë gjë. (Buhariu dhe Muslimi).

Trokitja e derës duhet bërë me butësi e maturi, pa mos i shqetësuar njerëzit e shtëpisë dhe pa e tepruar. Po ashtu nuk duhet hapur derën vetë. E kur t’i jepet leje për të hyrë, le të vonohet pakëz dhe mos të nxitojë të hyjë menjëherë, që t’i japë hapësirën nikoqirit të lirojë rrugën dhe të përgatitet për ta futur brenda. Po ashtu nuk duhet hedhur syrin andej-këtej, ngase urdhri për të marrë leje për të hyrë diku është përcaktuar për shkak të ruajtjes së kufijve të shikimit.

Kërkimi i lejes për hyrje është obligim për të gjithë, qoftë i afërm apo i largët, burrë apo grua, njeri që sheh apo i verbër.

Nga Ata’ ibën Jesari radijAll-llahu anhu na përcillet se një njeri e pyeti të dërguarin e All-llahut: “O i dërguari i All-llahut, a t’i kërkoj leje nënës sime?” Ai tha: “Po.” Njeriu i tha: “Jam me të në të njëjtën shtëpi.” Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem i tha: “Kërkoji leje asaj.” Njeriu i tha: “Unë i shërbej asaj.” Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem i tha: “Kërkoji leje. A dëshiron që ta shikosh atë të zhveshur?” Njeriu tha: Jo. “Atëherë kërkoji leje asaj.” – i tha pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem.” (Shënon Maliku me sened të rregullt).

Ebu Musa El-Esh’ariu radijAll-llahu anhu thotë: “Kur dikush prej jush hyn te nëna e tij, le të kërkojë leje.”

Kërkimi i lejes siç vlen për njeriun që sheh, ashtu vlen edhe për të verbrin, ngase i verbri mund të dëgjojë diçka të cilën ai që sheh nuk mund ta perceptojë me sy.

Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Ai i cili e dëgjon muhabetin e dikujt, e ata e urrejnë këtë, apo ikin prej tij, në ditën e kiametit do t’i hidhet plumb i shkrirë në veshët e tij.” (Buhariu)

O ju vëllezër! Në këtë temë kemi edhe një edukatë të lartë kur’anore, të cilën shumë prej myslimanëve nuk e kuptojnë dot, e që është fjala e All-llahut të Madhërishëm: “E nëse u thuhet kthehuni, ju pra kthehuni. Kjo është më e ndershme për ju.” (En-Nur 28).

E drejtë e nikoqirit është që t’i thotë vizitorit: Kthehu! Kjo duhet bërë me respektin më të madh për vizitorin, duke mos pasur për qëllim nënçmimin apo ofendimin e tij, dhe vizitori duhet kuptuar se njerëzit në raste të ndryshme kanë sekretet dhe arsyet e tyre për pamundësinë e pranimit të vizitorëve apo mysafirëve, dhe ata janë që më së miri i dinë rrethanat e shtëpisë. Kjo është edhe njëra prej arsyeve se përse është përcaktuar rregulla e kërkimit të lejes.

Ndërkaq, mysafirit nëse i thuhet të kthehet, ai duhet bërë këtë pa hezitim dhe pa zemërim. Atij i mjafton fitimi i nderimit që u përmend në ajet.

Disa prej muhaxhirëve kanë thënë: “Tërë jetën time kërkoj ta praktikoj këtë ajet, por nuk më është dhënë mundësia. Shpresoja që të vizitoj ndonjërin nga vëllezërit e mi, e ai të më thoshte: Kthehu, ndërsa unë të kthehesha i kënaqur dhe i gëzuar, duke e pasur parasysh fjalën e All-llahut: “E nëse u thuhet kthehuni, ju pra kthehuni. Kjo është më e ndershme për ju.” (En-Nur 28).

Më mirë për ty, o vizitor, dhe për nikoqirin është që nikoqiri të të mos pranojë në shtëpi sesa të të pranojë duke mos qenë i gatshëm për mysafirë. Sikur njerëzit të kishin punuar me këtë edukatë kur’anore dhe ta kishin praktikuar qartë mes vete, do t’i largonin paragjykimet nga vetja dhe keqkuptimet te të tjerët.

Këto detale që i përmendëm në lidhje me kërkimin e lejes vërtetojnë rëndësinë e madhe që ka shtëpia, mbrojtjen e anëtarëve të shtëpisë nga sikleti dhe vështirësia e befasive dhe ngushtimi që mund të sjellin surprizat e pakëndshme, kujdesin për ruajtjen e nderit dhe gjërave që nuk duhen parë, qofshin pjesë trupore, apo gjendje të caktuara shpirtërore, si qarje, zemërime, dhembje dhe rënkime. Që të gjitha këto, janë gjëra që njerëzit nuk duan t’i shfaqin as për të huajin e as për të afërmin. Këto janë detale për të cilat kujdeset dhe i ruan edukata e kërkimit të lejes. A thua vallë, myslimanët janë në gjendje t’i perceptojnë ato?!

O All-llah, në e bën të mundshme ta kuptojmë fenë tonë ashtu si duhet.

Bekimet e All-llahut qofshin me Muhammedin sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, me familjen dhe shokët e tij.

www.thirrjaislame.com

Shkroi: Salih ibën Abdullah ibën HUMEJD

Përktheu nga arabishtja: Fahrudin REXHEPI

Falënderimi i përket All-llahut, Zotit të vetëm. Ndërsa bekimet dhe përshëndetjet qofshin për atë, pas të cilit nuk ka më pejgamber tjetër.

S’ka dyshim se prej qëllimeve të mesazhit islamik është edhe përmirësimi i moralit, pastrimi i shpirtit, dëlirja e ndjenjave dhe përhapja e dashurisë, afërsisë, frymës së ndihmës reciproke dhe vëllazërisë në mesin e myslimanëve. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Jam dërguar që t’i plotësoj virtytet e larta morale.” (Shënojnë Ahmedi dhe Taberaniu).

Ekziston një e metë e madhe që është përhapur në të gjitha grupet e shoqërisë dhe ka përfshirë të gjitha grupmoshat dhe nivelet intelektuale të saj. E metë kjo, me të cilën i vogli rritet, i madhi përfshihet në të, dhe ndaj së cilës shumë prindër dhe fëmijë, burra dhe gra, dhe të rinj e të reja janë treguar tolerantë. E metë kjo, e cila ka sjellur urrejtje dhe ka shkaktuar mllef në mesin e myslimanëve. Kjo e metë është fyerja, mallkimi dhe të folurit e keq. Kështu, shohim dhe dëgjojmë baballarë dhe nëna që i fyejnë dhe mallkojnë fëmijët e tyre, por këta nuk janë në dijeni se kjo vepër është prej mëkateve të mëdha. Po ashtu dëgjojmë dhe shohim si një shok e fyen apo mallkon shokun e vet, ndërsa ky ia kthen duke ia fyer nënën dhe babain. Madje ka edhe prej fëmijëve të vegjël që e kanë bërë shprehi fyerjen dhe mallkimin e të tjerëve, dhe ka raste që ndonjëri prej tyre këtë e bën ndaj prindërve të tij, ndërsa ata e shikojnë me gëzim. Ajo që çdo i mençur duhet bërë është ta stabilizojë gjuhën e tij dhe mos ta adaptojë në fyerje e mallkim, as edhe me fëmijën e tij të vogël, madje as me asgjë tjetër, qoftë edhe send i ngurtë apo kafshë. Kjo, ngase nëse e fyen apo e mallkon dikë, nuk ka garanci që tjetri nuk do t’ia kthejë atë në të njëjtën masë apo edhe më tepër, gjë që mund të shkaktojë konflikt dhe të çojë në diçka të palakmueshme. Sa e sa krime që kanë ndodhur, fillimi i tyre ka qenë mallkim apo fyerje, ngase siç dihet: Zjarri i madh ndizet nga ca shkëndija të vogla.

All-llahu i Madhërishëm thotë: “E ata që fyejnë besimtarët dhe besimtaret, për çka ata nuk janë fajtorë, ata kanë ngarkuar veten me një mëkat shumë të madh.” (El-Ahzab 58).

Pasojat e fyerjes

Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Të fyesh një mysliman është shthurje (fusuk), ndërkaq ta vrasësh atë është mosbesim (kufër).” (Shënon Buhariu dhe Muslimi).

Pra, ata që i kanë dhënë liri gjuhës së tyre në fyerje, mallkim dhe cenim të nderit të myslimanëve, me anë të kësaj bëhen të shthurur dhe të dalur nga respektimi i All-llahut dhe të dërguarit të Tij. Le t’ia kenë frikën All-llahut ata njerëz që ia kanë liruar gjuhës dizgjinët, e cila i ka çuar deri në humnerën e shkatërrimit dhe humbjes. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Ai që fyen një mysliman është buzë shkatërrimit.” (Shënon Bezzari. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith hasen).

Vërejtje për atë që i pari fillon fyerjen

Ai që fillon i pari me fyerje e bartë mëkatin vetë, nëse tjetri nuk ia kthen me fyerje apo ia kthen me të njëjtën sasi sa është fyer dhe nuk e tejkalon. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Mëkati i dy fyesve të njëri-tjetrit i takon atij që ka filluar fyerjen, përveç nëse i fyeri nuk ia tejkalon (në fyerje).” (Shënon Muslimi).

Imam Neveviu, All-llahu e mëshiroftë, gjatë shpjegimit të këtij hadithi, përmendë disa dobi që nxirren nga ky hadith dhe thotë:

1. Kjo do të thotë që mëkati i dy njerëzve që fyhen mes vete i takon tërësisht atij që ka filluar i pari, përveç nëse tjetri ia tejkalon duke e fyer më tepër sesa është fyer.
2. Nga ky hadith nënkuptohet se ai që fyhet e ka të lejuar t’ia kthejë fyerjen tjetrit deri në të njëjtën masë, dhe për këtë nuk ka kundërshtime mes dijetarëve. Në lidhje me këtë, kemi argumente nga kur’ani dhe sunneti. All-llahu i Madhërishëm thotë: “E kush hakmirret për padrejtësitë që i janë bërë, ndaj të tillëve nuk ka ndonjë përgjegjësi.” (Esh-Shura 41). Po ashtu thotë: “Edhe ata që kur i godet e padrejta, i kundërvihen.” (Esh-Shura 39).
3. Migjithëkëtë, durimi dhe falja është më e vlefshme. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Kush bën durim dhe falë, s’ka dyshim se ajo është virtyti më i lartë (i lavdishëm).” (Esh-Shura 43). Ndërsa pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Atij që falë, All-llahu ia shton krenarinë.”
4. Dije se fyerja e myslimanit me pa të drejtë është haram, siç u përmend në hadithin më sipër: “Të fyesh një mysliman është shthurje (fusuk).”
5. Ai që fyhet, nuk i lejohet të fyejë me diçka tjetër, por vetëm ashtu siç është fyer, përveç nëse ajo fyerje përmbanë gënjeshtër, shpifje dhe sharje të paraardhësve të tij. Prej formave të lejuara të kthimit të fyerjes ndaj fyerësit janë fjalë të tipit: ‘O i padrejtë, ‘O torollak, ‘ O i lig’, e kështu me radhë, ngase pothuaj askush nuk ka mundësi të shpëtojë nga këto cilësi.
6. Dijetarët thonë: Nëse i fyeri ia kthen fyerjen fyerësit, atëherë ia kthen hakun atij dhe kështu ai që ka filluar me fyerje pastrohet nga mëkati i fjalëve të thëna, ndërsa i mbetet mëkati i të qenit i pari që ka filluar fyerjen.”

Por nëse i fyeri e tejkalon kufirin në fyerje, atëherë mëkatin e bartin që të dy. Nga Ijad ibën Himari radijAll-llahu anhu na përcillet se ka thënë: “Thashë: O pejgamber i All-llahut! Një njeri më fyen, ndërsa unë kam mundësi t’ia kthej. A ka gjë të keqe nëse unë ia kthej fyerjen? Ai më tha: “Dy fyerësit e njëri-tjetrit janë shejtanë (d.m.th. bëjnë vepër shejtani), janë gojëkëqinj njëri ndaj tjetrit dhe gënjejnë për njëri-tjetrin.” (Shënon Ibën Hibbani. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith sahih).

Ndër mëkatet më të mëdha:

Vëlla, ki kujdes që të mos bëhesh shkak për fyerjen e prindërve të tu dhe kështu të konsiderhesh sikur ti t’i keshë fyer ata. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Prej mëkateve më të mëdha është që njeriu t’i mallkojë prindërit e vet.” Dikush pyeti: O i dërguari i All-llahut: E si i mallkon njeriu prindërit e vet? Ai tha: “Ia fyen tjetrit babain, dhe ai ia fyen këtij babain, dhe ia fyen tjetrit nënën, dhe ai ia fyen këtij nënën.” (Shënon Buhariu). Është për të ardhur keq se kjo dukuri është përhapur në mesin e fëmijëve myslimanë dhe nxënësve. Kjo, vallahi, është argument për degjenerim në edukatë dhe neglizhencë nga ana e prindërve, të cilët nuk i edukojnë fëmijët e tyre në virtyte, moral të lartë dhe cilësi të mira. Ky kërcënim vlen për ata që shkaktojnë fyerjen e prindërve të tyre, pa mos i fyer ai vetë. E si është halli i atyre që i fyejnë dhe mallkojnë vetë prindërit e tyre. Madje ka ca njerëz që edhe i rrahin prindërit, All-llahu na ruajt.

Pasojat e mallkimit

Në lidhje me mallkimin, kemi ca hadithe që ngërthejnë kërcënim të ashpër nga pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, i cili thotë: “Mallkimi i besimtarit është sikur vrasja e tij.” (Shënojnë Buhariu dhe Muslimi). Imagjino, vëllai im, sa krim i rëndë dhe i keq është vrasja e besimtarit, dhe se ç’ka përgatitur All-llahu si dënim, mallkim dhe hidhërim nga ana e Tij në dynja e ahiret, dhe kështu do të kuptosh rrezikun e mallkimit. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Kush e mbytë një besimtar me qëllim, dënimi i tij është xhehennemi, në të cilin do të jetë përgjithmonë. All-llahu është i hidhëruar ndaj tij, e ka mallkuar dhe i ka përgaditur dënim të madh.” (En-Nisa’ 93). Ky është dënimi i vrasësit të besimtarit, të cilin pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem e ka përngjasuar me mallkuesin e tij. Sa krim i madh dhe sa mëkat i madh që është ky! Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem na ka informuar se besimtari me besim të plotë nuk mund të jetë mallkues asnjëherë, dhe ka thënë: “Besimtari nuk është mallkues.” (Shënon Tirmidhiu. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith sahih). Prandaj pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka ndaluar nga mallkimi dhe ka thënë: “Mos mallkoni njëri-tjetrin me mallkimin e All-llahut, me hidhërimin e All-llahut dhe me zjarr.” (Shënojnë Ebu Davudi dhe Tirmidhiu, i cili thotë se hadithi është hasen sahih).

Po ashtu pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem na ka informuar për pozitën e ulët të mallkuesve në ditën e kiametit dhe ka thënë: “Mallkuesit nuk do të jenë ndërmjetësues apo shehidë në ditën e kiametit.” (Shënon Muslimi). Imam Neveviu, All-llahu e mëshiroftë, gjatë shpjegimit të këtij hadithi thotë: “Ky hadith na tregon se mallkimi është gjë e qortuar, si dhe për atë se ai që mallkon nuk i ka këto cilësi të mira, ngase me përdorimin e mallkimit në dua synohet largimi nga mëshira e All-llahut të Madhërishëm, ndërsa duaja që përmbanë mallkim nuk është prej moralit të besimtarëve, të cilët All-llahu i Madhërishëm i ka cilësuar me mëshirë dhe ndihmë reciproke në të mira dhe devotshmëri, i ka bërë sikur ndërtesa, pjesët e të cilës e mbajnë njëra-tjetrën, i ka llogaritur sikur një trup i vetëm, si dhe besimtari ia dëshiron vëllait të vet atë që ia dëshiron vetes.”

Po ashtu, pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem e ka porositur Xhurmudh El-Xhuheniun radijAll-llahu anhu duke i thënë: “Të këshilloj të mos jesh mallkues.” (Shënon Taberaniu. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith sahih). Ndërkaq, Seleme ibën Ekeve’ radijAll-llahu anhu ka thënë: “Kur shihnim ndonjë njeri që e mallkonte vëllain e tij, e konsideronim se ka bërë një mëkat të madh.”

Ku përfundon mallkimi?

O mallkues! A e di se mallkimi yt ngjitet deri në qiell, dhe prej tij ikin banorët e qiellit nga frika që të mos i godasë?! A e di se më pas kthehet në tokë, dhe prej tij ikin gjallesat e tokës nga frika që të mos i godasë?! A e di se më pas ajo lëvizë djathtas e majtas derisa të përkojë me atë që e meriton? Pastaj, a e di se ai të kthehet ty nëse atë që e ke mallkuar nuk e meriton mallkimin tënd? I dërguari i All-llahut ka thënë: “Kur robi mallkon një gjë, mallkimi ngrihet në qiell, ndërsa dyert e qiellit mbyllen për të. Pastaj, ai rikthehet në tokë, dhe dyert e saj mbyllen për të, po ashtu. Atëherë shkon në të djathtë e në të majtë, por, kur nuk gjen asnjë vendqëndrim, shkon tek ai për të cilin është thënë (dhënë) mallkimi. Nëse ai (për të cilin është bërë mallkimi) e meriton atë, i shkon atij, e nëse jo, atëherë i kthehet vetë mallkuesit.” (Shënon Ebu Davudi. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith hasen ligajrihi).

Përse, o vëlla, e ngarkon veten me këtë mëkat të madh? Përse vazhdon në këtë krim të madh? Përse nuk e adapton gjuhën tënde me lutje të mira për fëmijët e tu në vend se t’i mallkosh ata? A nuk ke frikë se mallkimi që ti e bën mund të të kthehet ty në momentet kur duaja pranohet nga All-llahu i Madhërishëm dhe kështu të dëbohesh nga mëshira e Tij? A nuk ke frikë se e takon All-llahun e Madhërishëm me një gjuhë që ka cenuar nderin e myslimanëve? A nuk ke frikë që të mirat dhe të këqijat e tua të jenë të barabarta në ditën e kiametit, ndërsa mallkimi yt të jetë ai që e peshon anën e të këqijave, dhe kështu të hysh në zjarr?

Mbyllja e rrugëve të mallkimit?

Ka ca njerëz prej të cilëve nuk shpëtojnë as gjërat e ngurta e as kafshët, saqë e sheh se si fyen, shanë dhe godet çdo gjë që gjendet përreth tij. Prandaj pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka mbyllur çdo rrugë që çon deri te fyerja dhe mallkimi, kështu që ndaloi fyerjen dhe mallkimin e çdo sendi që nuk e meriton mallkimin, qoftë ai edhe send i ngurtë apo kafshë. Nga Umran ibën Husajni radijAll-llahu anhu na përcillet se ka thënë: “Një herë ishim së bashku me të dërguarin e All-llahut në një udhëtim dhe një grua prej ensarëve ishte mbi devenë e saj, ndërsa deveja u lodh, e ajo u zemërua dhe e mallkoi devenë. I dërguari i All-llahut e dëgjoi këtë dhe tha: “Merreni atë që ka mbi të dhe lëreni, sepse ajo (deve) është e mallkuar.” Umrani tha: Më kujtohet shumë mirë se si ecte ajo (deve) mes njerëzve dhe askush nuk e shalonte.” (Shënon Muslimi). Neveviu, All-llahu e mëshiroftë, thotë: “Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem këtë e tha si qortim ndaj saj dhe të tjerëve që veprojnë si ajo. Edhe më parë pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem e kishte ndaluar atë dhe të tjerët nga mallkimi. Kështu, dënimi i saj ishte të lirohet deveja dhe të mos e shalojë. Ndërkaq, qëllimi i pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ishte që ajo deve (e mallkuar) të mos e shoqëronte pejgamberin sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem në rrugëtimin e tij.” Po ashtu pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Mos e shani gjelin, sepse ai ju zgjon për namaz.” (Shënojnë Ebu Davudi dhe Ibën Hibbani. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith sahih).

Madhështia e islamit del në pah nga kjo edukatë e ngritur dhe nga këto udhëzime të larta, të cilat e mbrojnë kafshën, qoftë nga aspekti fizik apo shpirtëror. Nga këto udhëzime shohim se islami ka ndaluar çdo lloj forme të abuzimit pa të drejtë. Sikur aktivistët për mbrojtjen e të drejtave të kafshëve t’ia kishin ditur islamit vlerën që ai e jep në këtë drejtim dhe ta dinin se islami i ka paraprirë ata në këtë sferë, me anë të së cilës ata krenohen dhe mendojnë se ata janë të parët që kanë bërë diçka në këtë drejtim.

Po ashtu nga Ibën Omeri radijAll-llahu anhuma na përcillet se një njeri e mallkoi erën në praninë e të dërguarit tëAll-llahut, ndërsa ai tha: “Mos e mallko erën, sepse ajo lëvizë me urdhër. Kush mallkon diçka që nuk është për t’u mallkuar, mallkimi i kthehet mallkuesit.” (Shënojnë Ebu Davudi dhe Tirmidhiu. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith sahih). Ndërsa nga Xhabir ibën Abdullahu radijAll-llahu anhuma na përcillet se i dërguari i All-llahut një herë hyri tek Ummu Saib dhe i tha: “Ç’ke oj Ummu Saib kështu që po dridhesh?” – Kam temperaturë, mos e bekoftë All-llahu, tha ajo. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem i tha: “Mos e shaj temperaturën, sepse ajo i largon gjynahet e bijve të Ademit, ashtu si e largon farka ndryshkun e hekurit.” (Shënon Muslimi).

Nga kjo që u tha deri më tani, shihet qartë se islami është përkujdesur që besimtari të jetë gojëpastër, fjalëmirë, fjalëmbël. Atë nuk duhet shëmtuar gjë dhe nuk duhet t’ia humbë burrërinë asnjë send.

Dispozita rreth mallkimit të një myslimani të caktuar

S’ka dyshim se nuk lejohet që një mysliman i caktuar të mallkohet, as i gjallë e as i vdekur, bazuar në disa nga argumentet që u përmendën më sipër. Ndërsa për sa i përket mosbesimtarit, nuk lejohet mallkimi i tij përderisa nuk ka vdekur në mosbesim, duke e pasur parasysh se nuk dihet se si do të jetë përfundimi i tij. Nga ana tjetër, nuk ka ndonjë përfitim nga lutja për vdekjen e dikujt në mosbesim. Këtë e argumenton hadithi të cilin na e përcjellë Ibën Omeri radijAll-llahu anhuma i cili thotë se i dërguari i All-llahut në ditën e Uhudit, mes tjerash, tha: “O All-llah, mallkoje Ebu Sufjanin! O All-llah, mallkoje Harith ibën Hishamin! O All-llah, mallkoje Sehl ibën Amrin! O All-llah, mallkoje Safvan ibën Ummejen!” Me këtë rast iu shpall ajeti: “Ty nuk të takon asgjë rreth çështjes se a do t’ua pranojë Ai pendimin apo do t’i dënojë ata, në të vërtetë ata janë zullumqarë.” (Alu Imran 128). Kështu që All-llahu ua fali atyre dhe ata më vonë e pranuan islamin.” (Shënojnë Ahmedi dhe Tirmidhiu). Duke e pasur parasysh që nuk lejoheshka mallkimi i mosbesimtarit i cili akoma nuk ka vdekur në mosbesim, atëherë më prioritare është që të mos lejohet as mallkimi i ndonjë fasiku (të shthururi) të caktuar e as i ndonjë zullumqari të caktuar. Ajo që lejohet është mallkimi i përgjithshëm i një grupi mëkatarësh, si p.sh: Mallkimi i All-llahut qoftë mbi zinaqarët, apo gënjeshtarët, e kështu me radhë.

Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem në disa hadithe ka mallkuar disa kategori mëkatarësh të papërcaktuar individualisht, si p.sh. atë që bën dhe atij që i bëhet tatuazh, atë që heqë dhe asaj që i hiqen vetullat, atë që jep dhe atë që merr kamatë, konsumuesin e alkoolit, e kështu me radhë. Ndërsa për ata që bindshëm kanë vdekur në mosbesim, si Faraoni, Ebu Xhehli dhe të ngjashëm me ta, atëherë mallkimi i tyre lejohet. Por ajo që duhet thënë është se myslimani duhet ta ruajë gjuhën e tij nga fyerja, sharja apo mallkimi, përveç nëse një gjë të tillë e kërkon nevoja në një moment të caktuar.

Vëlla i dashur:

Selefët e këtij ummeti kanë qenë më të kujdesshëm se ne për sa i përket hairit. Prandaj i janë larguar fyerjes dhe mallkimit dhe gjuhët e tyre i kanë zbukuruar me përmendje të All-llahut, falënderim, lutje dhe lavdërim ndaj Tij, si dhe me lexim të Librit të Tij. Prej rasteve dhe ndodhive që transmetohen prej tyre, po përmendim:

1. Zerbekani thotë: Një herë isha te Ebu Vaili, dhe fillova ta shaj e fyej Haxhaxhin dhe t’i përmendë të këqijat e tij. Ebu Vaili më tha: Ku e di ti? Ndoshta ai ka thënë: O All-llah, më fal, e All-llahu ia ka falur.
2. Asim ibën Ebi Nuxhudi ka thënë: Kurrë në jetë nuk e kam dëgjuar Ebu Vail Shekik ibën Seleme të ketë fyer ndonjë njeri apo kafshë.
3. Muthenijj ibën Sabahu ka thënë: Dyzet vjet kam qëndruar me Vehb ibën Munebbehun dhe nuk e kam dëgjuar të fyejë ndonjë send që ka shpirt.
4. Salimi ka thënë: Ibën Omeri nuk ka ndodhur të mallkojë dikë përveç një herë që ka mallkuar një rob të tij, të cilit menjëherë ia dha lirinë për shkak të mallkimit që i bëri. Mos u bëj ndihmës i shejtanit kundër vëllait tënd.
5. Nga Ibën Mes’udi radijAll-llahu anhu na përcillet se ka thënë: “Kur shihni një vëlla tuajin se bën një mëkat, mos u bëni ndihmës të shejtanit kundër tij, duke thënë: O All-llah, poshtëroje! O All-llah, mallkoje! Por kërkoni prej All-llahut shpëtimin e tij, ngase ne, shokët e Muhammedit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, për askënd nuk thonim asnjë gjë, derisa të kuptonim se si do të jetë përfundimi i tij në vdekje. Nëse përfundonte jetën në të mirë, e kuptonim se ka qenë i mirë. E nëse përfundonte jetën në të keqe, i fshihnim (nuk i përmendnim) veprat e tij.
6. Transmetohet se Ebu Derda radijAll-llahu anhu një herë kaloi pranë një njeriu që kisht rënë në një mëkat, dhe i dëgjoi ca njerëz duke e fyer. Ebu Derda u tha: Sikur ta kishit parë në ndonjë pus, a nuk do ta kishit nxjerrë? – Po, si jo. – thanë ata. Atëherë Ebu Dersa u tha: Mos e fyeni vëllain tuaj, dhe falënderojeni All-llahun që ju ka mbrojtuar nga ky mëkat. Ata i thanë: A nuk duhet ta urrejmë atë? Ai u tha: Unë e urrej veprën e tij. E kur ta braktisë atë vepër, atëherë ai është vëllai im.

Sikur myslimanët të kishin vepruar me këtë moral fisnik, shpirt të pastër dhe zemër të shëndoshë, gjendja e tyre do të ndryshonte nga e mira, ndikimi i tyre do të ishte më i madh, së pari në veten e tyre e pastaj edhe te jomyslimanët.

Prandaj, le t’i kthehen myslimanët moralit të pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, që t’u kthehen atyre shenjat dalluese dhe kështu të bëhen ummeti më i mirë që ka ekzistuar ndonjëherë në tokë, ashtu siç kanë qenë të parët e tyre.

Bekimet e All-llahut qofshin me Muhammedin sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, me familjen dhe shokët e tij.

 

www.thirrjaislame.com

Përktheu nga arabishtja: Fahrudin REXHEPI

Mjeku nuk është thjesht njeriu që mungon nga familja dhe vendi i tij për një kohë të gjatë për të arritur deri te diploma e cila vërteton një shkallë të caktuar në shkencën e mjekësisë. Por, ai mund të jetë një thirrës i kategorisë së parë në fenë e All-llahut me veprimet e tij para fjalëve. Kjo, ngase ambienti në të cilin punon mjeku ia bën të mundshme të luajë një rol të madh në thirrje në rrugën e All-llahut, në urdhrin në të mirë dhe ndalimin nga e keqja, si dhe në përmirësimin e gjendjes fizike dhe shpirtërore të shumë njerëzve.

Mjeku thirrës nuk është sikur thirrësit e tjerë, të cilët i përmirësojnë njerëzit në rrugë publike apo në mbledhje të veçanta e kështu me radhë, ngase këta të fundit mund të ballafaqohen me bllokada të mëdha, rezistenca të dhunshme dhe faktorë të tjerë që ua pamundësojnë këshillimin dhe përmirësimin e njerëzve.

Ndërsa mjeku ka një mundësi të artë, e cila s’i jepet çdokujt. E kjo është marrëdhënia e tij me personin i cili i është drejtuar atij në gjendje dobësie apo vdekjeje të pashmangshme. Ne këto raste, shpirti i tij thithë çdo gjë që i thuhet atij prej fjalëve të buta të cilat e afrojnë tek All-llahu i Madhërishëm, më shumë se shpirti i çdo personi tjetër. Këtu del në pah elementi pozitiv të cilin e kanë në dispozicion shumë prej mjekëve, ndërsa nuk e kanë myslimanët e profileve të tjera të cilët thirrin në rrugë të All-llahut.

Këtë profesion, me të madhe e kanë përdorur të krishterët për përhapjen e fesë së tyre të devijuar, saqë nuk i jipnin ilaçin të sëmurit derisa të vendoste kryqin në qafë apo nuk i jipnin asnjë shërbim mjekësor derisa të pranonte se feja e tyre është fe e vërtetë. Ndërsa ne jemi më meritorë se ata për thirrje në besimin tonë.

Disa ide rreth thirrjes në fe për njerëzit që punojnë në sektorin e mjekësisë

Urime për ty, o ti mjek… dhe urime prë ty, oj ti mjeke…

Janë këto disa urata dhe lutje që burojnë nga gojat e myslimanëve për shkak të punës suaj fisnike të cilën All-llahu ua ka mundësuar të punoni me të në mënyrën më të mirë të mundshme. Sa e sa të sëmurit ia keni lehtësuar dhimbjen me lejen e All-llahut! Sa e sa të vuajturi ia keni larguar vuajtjen me lejen e All-llahut! Dhe sa e sa të sëmurë kanë qenë në prag të vdekjes dhe i keni shpëtuar me lejen e All-llahut! Sa e sa njerëz që nuk kanë mundur të kenë fëmijë u keni ndihmuar në këtë drejtim! Dhe sa e sa…. e sa e sa…!

Punë dhe përpjekje të cilat nuk numërohen a përkufizohen dot! Zemrat e njerëzve ju duan dhe luten për ju për shkak të qëndrimeve dhe punëve tuaja të ndritshme. Kjo është një mirësi e All-llahut, të cilën Ai ia jep kujt të dëshirojë.

Spitali është një vend pjellor për thirrje në rrugën e All-llahut. I sëmuri vjen aty dhe ua le në dorë juve trupin e tij që ju të bëni atë që i sjellë dobi dhe ia përmirëson gjendjen. Nëse e urdhëroni, do ta zbatojë urdhrin. E nëse e ndaloni, do të ndalojë.

Ju të dy duhet të jipni të gjithë kapacitetin tuaj për të shpëtuar këto njerëz nga zjarri dhe dënimi dhe t’i orientoni nga Krijuesi i tyre. Kjo, ngase gjatë dobësisë, zemra neglizhohet nga mbështetja në All-llahun e Madhërishëm dhe mbështetjen e orienton vetëm në faktorët lëndorë. Sa e sa të devijuar janë udhëzuar në rrugën e drejtë! Sa e sa mosbesimtarë kanë kaluar në islam! Sa e sa mëkatarë janë penduar dhe kanë hequr dorë nga mëkatet dhe gabimet e tyre! Dhe e gjithë kjo vetëm për një fjalë apo shenjë tuajën të cilën e keni bërë me sinqeritet. Nga Ibën Abbasi radijAll-llahu anhuma na përcillet se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Sikur ti të bëhesh shkak për udhëzimin e një njeriu të vetëm, është më mirë për ty sesa të kesh në pronësi devetë e kuqe.” (Muttefekun Alejhi).

Ju përgëzoj juve të dyve për mundësinë që të praktikoni shumë prej haditheve dhe sunneteve të pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, për të cilat, njerëzve të profileve të tjera nuk u është dhënë një mundësi e tillë.

Në vazhdim, dëshiroj t’ju jap ca ide të cilat do t’ju ndihmojnë në thirrje për në rrugën e All-llahut dhe do t’ju mundësojë përfitimin e shpërblimeve të Tij, si dhe do të jeni të dobishëm me lejen e All-llahut në klinikë, drejtpërdrejt me pacientin, në sallën e operacionit apo përgjithësisht në spital.

1. Gjatë dhënies së recetës së ilaçit, mund t’i dhurosh me të edhe ndonjë broshurë apo fletushkë, e cila do t’i sillte dobi të sëmurit. Po ashtu në to mund të shkruash: Dhuratë nga mjeku, si dhe fjalë me të cilat lutesh për shërimin e tij, e kështu me radhë.
2. T’ia përkujtosh të sëmurit çështjen e pajtimit me caktimin e All-llahut, si dhe atë se sëmundja dhe shërimi vijnë nga All-llahu i Madhërishëm. Nga Xhabir ibën Abdullahu radijAll-llahu anhuma na përcillet se i dërguari i All-llahut një herë hyri tek Ummu Saib dhe i tha: “Ç’ke oj Ummu Saib kështu që po dridhesh?” – Kam temperaturë, mos e bekoftë All-llahu, tha ajo. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem i tha: “Mos e shaj temperaturën, sepse ajo i largon gjynahet e bijve të Ademit, ashtu si e largon farka ndryshkun e hekurit.” (Shënon Muslimi). All-llahu i Madhërishëm thotë: “Mund që ju ta urreni një send, e ai është shumë i dobishëm për ju.” (El-Bekare 216).

Ndodhë që i sëmuri t’ia dëshirojë vetes vdekjen nga dhimbjet e shumta që i ndien. Me këtë rast, përkujtoja atij ndodhinë kur pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem gjendej në momentet e fundit të jetës së tij. Po ashtu përkujtoja atij se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Askush prej jush të mos e dëshirojë vdekjen për shkak të një të keqeje që e ka goditur! E nëse ai duhet që medeomos ta bëjë këtë, atëherë le të lutet duke thënë: O Zot, më jep jetë nëse jeta është e mirë për mua dhe ma merr jetën, nëse vdekja është më e mirë për mua.” (Shënojnë Buhariu dhe Muslimi).

3. Fytyra e buzëqeshur

Nga Ebu Dherri radijAll-llahu anhu na përcillet se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Të buzëqeshësh kur e takon vëllain tënd është sadeka.” (Shënon Tirmidhiu dhe Ibën Hibbani i cili thotë se është sahih. Shënon Albani. Sahih Ligajrihi).

Kur mjeku i drejtohet pacientit, preferohet të jetë i buzëqeshur, fytyrëqeshur dhe fjalëmirë. Po ashtu duhet thënë të sëmurit: “Ska gjë, pastrim qoftë inshaAllah.” (Shënon Buhariu nga Ibën Abbasi). Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem çdoherë që vizitonte ndonjë të sëmurë e bënte këtë lutje. Dihet se një pjesë e sëmundjes vjen si rezultat i reaksioneve psikologjike, kështu që kjo shërohet duke u lutur për të, duke e qetësuar, duke ia rehatuar zemrën dhe duke ia përkujtuar All-llahun. Këso lloj fjalësh dhe lëvizjesh të lehta ndikojnë në largimin e shqetësimeve dhe frikës që ndjen i sëmuri, i ndihmojnë që ai të qetësohet dhe bëjnë që ai të pranojë çdo gjë nga e cila ti anon.

4. Butësia ndaj të sëmurit gjatë mjekimit të tij si dhe mënyra e urtë dhe graduale gjatë kumtimit të lajmit në lidhje me sëmundjen e tij, duke pasur parasysh gjendjen psoikologjike të pacientit. Nëse dyshohet se i bie të fikët, atëherë nuk duhet thënë atij: Ti ke një sëmundje të rrezikshme dhe je në gjendje të keqe. Ajo që duhet bërë është ta qetësojë duke përmendur All-llahun, duke u sjellur butësisht me të dhe duke i thënë: Ky është caktimi i All-llahut, dhe fjalë të ngjashme që ia qetësojnë zemrën. Po ashtu është mirë të konsultohet me ndonjërin prej të afërmve të tij për ta zgjedhur mënyrën më të përshtatshme në kumtimin e lajmit për sëmundjen dhe gjendjen e tij.
5. Vizitën që mjeku ia bën të sëmurëve për të inspektuar gjendjen e tyre, nuk duhet bërë vetëm formalisht, vetëm sa për të përmbushur orarin e punës, por këtë duhet bërë me shpresë që të arrijë shpërblimet e All-llahut të Madhërishëm.

Nga Thuvejri na përcillet se e ka dëgjuar babain e tij duke thënë: Aliu më kapi për dore dhe më tha: Eja të shkojmë së bashku ta vizitojmë Hasen ibën Aliun, i cili është i sëmurë. Kur shkuam, e gjetëm atje Ebu Musa El-Esh’ariun. Aliu i tha Ebu Musait: Ke ardhur për vizitë të të sëmurit apo vetëm për vizitë të thjeshtë? – Për vizitë të të sëmurit – tha ai. Aliu tha: E kam dëgjuar të dërguarin e All-llahut duke thënë: “Çdo mysliman që e viziton vëllain e tij të sëmurë në mëngjes, për të, kërkojnë falje shtatëdhjetë mijë melaike derisa të ngrysë; e nëse e viziton atë në mbrëmje, kërkojnë falje për të shtatëdhjetë mijë melaike derisa të gdhijë dhe në xhennet do t’i jipet një kopsht me hurma nga e cila do të vjelë.” (Shënon Ahmedi. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith sahih.)

6. Të bërit rukje për të sëmurin. Kjo bëhet duke vendosur dorën në vendin e dhimbjes dhe me këtë rast thuhet kjo lutje shtatë herë: “Es’elullahel-Adhim, Rabbel-Arshil-Adhim en jeshfijek”, që do të thotë: E lus All-llahun e Madhërishëm, Zotin e Arshit të Madh që të të shërojë.” (Shënojnë Ebu Davudi dhe Tirmidhiu. Shejh Albani e ka klasifikuar si hadith sahih.)

Po ashtu duhet këshilluar të sëmurin që ai vetë t’i bëjë rukje vetes, duke e vendosur dorën e vet në pjesën ku ndien dhimbje dhe duke thënë tri herë: “Bismil-lah”, dhe pastaj duke thënë shtatë herë: “Eudhu bil-lahi ve kudretihi min sherri ma exhidu ve uhadhir”, që do të thotë: Kërkoj mbrojtje tek All-llahu dhe Fuqia e Tij nga e keqja e kësaj që po ndjej dhe kam drojën. (Shënon Muslimi). Po ashtu duhet lexuar suren El-Fatiha dhe lutje të tjera që transmetohen në sunnetin e pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem.

7. Kur i sëmuri gjendjet në prag të vdekjes, duhet t’i qëndrosh afër që të dëgjosh mos ndoshta vallë le ndonjë porosi, ngase i sëmuri mund të përmendë diçka që askush tjetër nuk i di dhe ti mund të jesh i vetmi që i dëgjon. Po ashtu duhet t’i ndihmosh duke ia përkujtuar shehadetin, madje edhe nëse i sëmuri është mosbesimtar. Këtë duhet bërë me zë saqë i sëmuri të dëgjojë, duke mos e shqetësuar atë, ngase ai tanimë është në gjendje vështirësie. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Vërtet, vdekja qenka e vështirë.” (Shënon Buhariu). Pastaj kur të vdesë, duhet t’ia mbyllësh sytë dhe t’ia drejtosh gjymtyrët e trupit që të mundësosh larjen e lehtë të xhenazes. Pastaj duhet ta mbulosh me ndonjë çarçaf dhe më në fund duhet t’i lajmërosh të afërmit e tij për vdekjen në një mënyrë sa më të butë. Lajmërimi i të afërmve duhet të jetë i menjëhershëm, që ata të nxitojnë në larjen e borxheve të tij, nëse ka, si dhe të përgatiten sa më shpejt për qefinosjen, faljen e namazit të xhenazes dhe varrimin e tij.
8. Komunikimi i islamit ndaj të punësuarve jomyslimanë në klinikë apo spital, qoftë me dialog apo me ndonjë libër. Ndodhë që ndonjë mjek jomysliman kalon vite të tëra bashkë me mjekët myslimanë, por megjithatë, fatkeqësisht, nuk ka pasur askush prej mjekëve që i ka bërë thirrje në islam as me një fjalë të vetme.

Akoma më e rëndësishme se kjo është thirrja e jomyslimanëve në fenë islame në mënyrë praktike. Vepra është më e fuqishme se fjala nëse praktikohet sunneti i pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, toleranca dhe çdo sjellje e mirë.

O ti mjek… oj ti mjeke!

Dije se thirrja në fe është gjë e vështirë. Përndryshe, pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem nuk do të kishte thënë: “Xhenneti është rrethuar me vështirësi, e xhehennemi është rrethuar me dëfrime.” (Shënon Muslimi). Por për juve mjafton kur shihni gëzimin në fytyrën e të tjerëve dhe kur dëgjoni lutjet e tyre nga thellësia e zemrës që ua drejtojnë juve, ngase ka mundësi që për juve të lutet ndokush të cilit All-llahu ia pranon lutjen. Po ashtu ka mundësi që të lutet ndokush që tërë jetën e tij e ka kaluar në ruku dhe sexhde. Janë këto shpërblime të mëdha të cilat nuk i arrin kush veç atij që All-llahu ia ka hapur dyert e suksesit. Me anë të punës suaj të palodhshme, sinqeritetit dhe përkushtimit në këshillimin dhe ndihmesën tuaj ndaj këtyre të sëmurëve, All-llahu ju mundëson suksesin.

Dikush mund të thotë: Këto ide që u shtruan mund të jenë vetëm një ideal… Unë them: Po, ka mundësi të jenë vetëm një ideal, por sa ideal i mirë që është ky! Një ideal të cilin çdo besimtar aspiron ta mbërrijë dhe çdo zemër është e etur për të. Kjo, ngase kushdo që realizon një element prej elementeve të këtij ideali, praktikisht ka zbatuar shumë ajete dhe hadithe.

Mjeku shembullor i cili bën një vepër të mirë, bën pjesë në fjalën e pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Kush thërret (udhëzon) për në rrugë të drejtë, e ka shpërblimin njëlloj sikur ata që e ndjekin, pa ua pakësuar atyre shpërblimin.” (Shënon Muslimi). Dhe kush këshillon, orienton dhe udhëzon bën pjesë në fjalën e pegamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Kush udhëzon në hair, është sikur ta ketë bërë atë.” (Shënon Tirmidhiu nga Enesi radijAll-llahu anhu. Shejh Albani e ka klasifikur si hadith sahih).

Ai që ndihmon dhe e shpëton atë që i është afruar vdekja, bën pjesë në fjalën e All-llahut të Madhërishëm: “E kush e ngjall (bëhet shkak që të jetë ai gjallë) është si t’i kishte ngjallur (shpëtuar) të gjithë njerëzit.” (El-Maide 32).

Ai që i largon një brengë tjetrit, bën pjesë në hadithin e pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Kush ia largon ndonjë besimtari një brengë prej brengave të kësaj bote, All-llahu atij ia largon një brengë prej brengave të ditës së kiametit.” (Sahih Muslim).

Ai që i buzëqesh të sëmurit dhe i futë gëzimin në zemër, bën pjesë në hadithin e pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Mos e zhvlerësoni asnjë të mirë, madje qoftë edhe ta takosh vëllain tënd me fytyrë të buzëqeshur.” (Shënon Muslimi)

Kush i thotë të sëmurit një fjalë të mirë, bën pjesë në hadithin e pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Fjala e mirë është sadeka.” (Shënojnë Buhariu dhe Ahmedi).

Hadithe të këtilla që flasin për shpërblime janë të shumta dhe nuk mund të përfkufizohen a numërohen, por kusht është që njeriu të jetë i sinqertë dhe durimtar gjatë zbatimit të tyre. All-llahu i Madhërishëm thotë: “O ju besimtarë, bëni durim, bëhuni të qëndrueshëm kundër armikut, rrini të përgaditur dhe, që të shpëtoni, ruajuni dënimit të All-llahut.” (Alu Imran 200).

Dhe, më në fund: Vëllai im mjek… dhe motra ime mjeke! Mënyra më e mirë për të përfunduar këtë temë është hadithi i pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Njeriu më i mirë është ai që është më i dobishëm për njerëzit.” (Shejh Albani e ka klasifikar si hadith hasen). Ky është një hadith madhështor, për njeriun i cili mediton rreth tij.

Pra, a dëshiron të jesh prej njerëzve më të mirë?

Atëherë, bëhu më i dobishmi prej njerëzve për njerëzit, duke kontribuuar në atë që mund ta bësh për ta… duke qenë më i dobishmi në fjalët e tua… duke qenë më i dobishmi në mendimet e tua… duke qenë më i dobishmi në pasurinë tënde… duke qenë më i dobishmi me trupin tënd… duke qenë më i dobishmi në veprimet e tua… duke qenë më i dobishmi në pozitën tënde… dhe duke qenë më i dobishmi në çdo gjë që ke në dorë për të gëzuar këtë pozitë të lartë…

E kur të rastisësh në pengesa dhe refuzim nga njërëzit, atëherë përkujtoje fjalën e All-llahut të Madhërishëm: “Ne po ju ushqejmë vetëm për hir të All-llahut dhe prej jush nuk kërkojmë ndonjë shpërblim e as falënderim. Ne i frikësohemi (dënimit të) Zotit tonë në një ditë që fytyrat i bën të zymta dhe është shumë e vështirë. Po All-llahu i ruajti ata prej sherrit të asaj dite dhe u dhuroi shkëlqim në fytyra e gëzim të madh. Dhe për shkak se ata duruan, i shpërbleu me xhennet dhe me petka mëndafshi.” (El-Insan 9-12).

O All-llah! Jipju sukses mjekëve dhe mjekeve në ato gjëra që Ti i do dhe je i Kënaqur me to. Atë që ata e bëjnë për njerëzit vendose në peshoren e të mirave të tyre dhe ruaji nga çdo e keqe.

Bekimet e All-llahut qofshin me Muhammedin sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, me familjen dhe shokët e tij.

 

Përktheu nga arabishtja: Fahrudin REXHEPI

Më lejo, o babai im, të them ca fjalë, me anë të të cilave do të ngritem në pozitën tënde të lartë dhe t’i shpreh ato nga vendi yt i shtrenjtë që e ke në shpirtin tim. Mjafton që ti je tenda ime që më bën hije dhe shtylla me anë të së cilës unë qëndroj drejt. Kësisoj fjalësh unë nuk të kam thënë kurrë më parë. Ku jam unë para teje? Unë s’jam gjë tjetër veçse një copë prej teje dhe e ytja, si dhe një stoli e kësaj bote, të cilën ti e mbrojte dhe e sigurove. Emri im është shtesë e emrit tënd dhe unë nuk jam gjë tjetër veçse, shpresoj, një fëmijë i mirë i cili lutet për ty!!

Unë jam gëzimi yt dhe borziloku i zemrës tënde. A ke menduar, o babai im, për zotimin tënd rreth edukimit të fëmijës tënd? A ke menduar për atë se kush janë miqtë dhe shokët e tij me të cilët e kalon kohën, duke e ditur se me kë shoqërohesh, i tillë do të bëhesh. Mjafton ta dish këtë që të kuptosh ndikimin e shoqërisë tek individi, qoftë shoqëri e mirë apo e keqe.

Nuk jam unë ai që të mëson ty, larg qoftë. Por prej asaj që kam parë është se disa të rinj, në fytyrën e të cilëve dallohej morali, turpi dhe feja, pasi u shoqëruan me shokë të këqinj, u bënë sikur ata, kështu që ato fytyra të ndritura që kishin më parë u shndërruan në fytyra të zymta dhe rruga e mëkateve u bë rrugë e tyre. Kështu, qortuesi i tyre fetar dhe ndërgjegjja u shuan për shkak të mëkateve të shumta.

Babai im i shtrenjtë… I biri yt është te ti mëngjes e mbrëmje, shkon e kthehet, shëtitet e argëtohet. A e ke pyetur ndonjëherë a di të falë namazin si duhet, a i di kushtet dhe pjesët përbërëse të tij dhe a e falë në kohë dhe me xhemat? Madje, fillimisht a e ke pyetur se a e falë namazin, duke qenë se pegamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Dallimi mes nesh dhe mes tyre (jobesimtarëve) është namazi; e kush e lë atë, ka bërë kufër (ka dalë nga feja).”

A e ke pyetur ndonjëherë sa di përmendësh nga Libri i All-llahut? A e ke pyetur kush është shembull dhe model për të në këtë jetë, dhe cilat janë qëllimet dhe ambiciet e tij në këtë jetë.

Me këtë nuk kam për qëllim vetëm pyetje të thjeshta me të cilat dikush mendon se e ka kryer obligimin e vet, por kam për qëllim përcjelljen e vazhdueshme të edukimit dhe mësimit të cilat gjëra nuk ka mundësi që shkolla t’i bëjë vetëm, pa ndihmën e dikujt në shtëpi.

Po, o babai im, e kam fjalën për shkollën time, që sipas mendimit tim, ti as që e di rrugën e cila të shpie deri tek ajo. A nuk është e vërtetë kjo? Pastaj kohë pas kohe të kanë ardhur shkresa dhe thirrje telefonike nga pedagogu i shkollës, i cili është një njeri i mirë dhe i sjellshëm, për të cilin mendoj se është njeriu më i kujdesshëm për atë që mua më sjellë dobi. Dhe më në fund, ç’u bë?.. Sikur asgjë s’kishte ndodhur!!

Këtë çështje, pra obligimin tënd, ia le mbi supe nënës sime, sikur obligim i saj të ishte çështja e shkollimit dhe arsimimit tim dhe sikur ajo e ka për obligim të flasë me burrat e shkollës në lidhje me mua. Përse ikën nga përgjegjësia yte?

Po, e di që ti je i zënë dhe e lus All-llahun të të ndihmojë dhe të të udhëzojë, por jo deri në këtë shkallë! Merr frymë thellë dhe ngadalësoje shpejtësinë tënde. Planifiko orarin tënd ditor dhe javor, i cili, mendoj se përmbanë shumë gjëra për të cilat nuk ke nevojë dhe ato mund t’i plotësosh duke u marrur me ne, si p.sh teprimi në kalimin e kohës me miqtë e tu, shikimi i ndeshjeve sportive, e kështu me radhë. Ne jemi më prioritarë, o babai im! Ne jemi më prioritarë për ty sesa ato gjëra!

A të kujohet, o babai im, dita kur dolëm nga xhamia në një ditë Xhumaje, dhe të gjithë i kishim zemrat të mbushura me iman, për të cilin ishim të bindur se shtohet me ibadete dhe pakësohet me mëkate. Erërat e qetësisë dhe rehatia shpirtërore na kishin kapluar tërësisht dhe e mbaj mend kur i pashë sytë e tu të mbushur me lot nga frika e All-llahut, ndoshta për herë të parë!! Pasha All-llahun, kjo pamje ishte më e mirë për mua sesa dhurata më e shtrenjtë e botës dhe më e dashur për mua sesa të gjitha lodrat me të cilat ma ke mbushur dhomën time, saqë desh nuk gjeja dot vend për një libër të dobishëm.

Babai im i shtrenjtë… Sikur ta dije me sa mall e pres dhe sa e dua ditën e Xhuma! Por, përse e dua dhe përse e pres? Ngase ajo është festa jonë, e myslimanëve, është ditë e madhe dhe me sa duket, është dita e vetme që unë e dua, sepse në atë ditë e gjej rastin të bisedoj me ty dhe të ulem pranë teje në makinë, të të flas e të më flasësh, ndërkohë që bashkë me ne janë edhe dy vëllezërit e mi më të vegjël se unë, që ulen në karriget e pasme.

O babai im! Ti nuk e di vlerën e këtyre minutave të cilat i kalojmë me ty. Nuk e ke idenë sa krenarë jemi kur je i pranishëm mes nesh, kur sillesh me ne sikur me burra, kur komunikon me ne, kur na merr me të mirë dhe i bashkëngjitesh bisedave tona. Nganjëherë unë me vëllezërit e mi garojmë se kush do të arrijë “të pikturojë” buzëqeshjen në fytyrën tënde të ëmbël duke treguar gjëra humorostike me shpresë që do të të pëlqejnë dhe do të marrim lavdëratat e tua.

Një gjë kurrë nuk e harroj, o babai im. Nuk i haroj fjalët e tua me të cilat e lavdërove imamin a xhamisë së lagjes sonë kur ai mbajti hutben e Xhumasë në të cilën ligjëroi për rëndësinë e edukimit të fëmijëve dhe rritjen e drejtë të tyre, rrezikun e mjeteve informative dhe kanaleve satelitore, dhe pastaj e sqaroi dispozitën e All-llahut për sa i përket ndalimit të çdo gjëje në të cilën dominon e keqja ndaj të mirës dhe këtë e argumentoi me argumente në të cilat nuk ka vend për polemikë, duke e përmendur fjalën e All-llahut: “Të pyesin ty për verën dhe bixhozin. Thuaj: “Që të dyja janë mëkat i madh, e ka edhe dobi në to (të pakta) për njerëz, por dëmi i tyre është më i madh se dobia e tyre.” (El-Bekare 219). Me këtë ajet ai e sqaroi se si All-llahu e bëri haram verën dhe bixhozin për shkak të dominimit të sherrit në raport me hairin në to, dhe nga ky ajet madhështor e nxorri në pah rregullën e dobive dhe dëmeve të përcaktuar nga dijetarët e fikhut.

Pastaj imami, mes tjerash, përmendi edhe fjalën e pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Çdo njeri të cilit All-llahu i ka lënë diçka në përgjegjësi, dhe e gjen vdekja duke qenë i papërgjegjshëm për të, All-llahu ia ka bërë atij haram xhennetin.” Të betohem, o babai im, se unë kam frikë për ty dhe për nënën time nga ky kërcënim i ashpër.

Sa herë të kam dëgjuar, o babai im, duke thënë se ti e bleve këtë televizor vetëm sa për të ndjekur lajmet, por unë po të siguroj në emrin tim dhe të vëllzërve të mi se ne nuk i ndjekim lajmet dhe nuk jemi të interesuar për to dhe për atë çfarë ndodhë matanë oqeanit!!

Mua më kujtohet dita kur të pyeta për dispozitën për të, ndërsa ti vetë më vërtetove me fjalët e shejhut duke më thënë: Haram… haram.

Atëherë, ç’u bë me ty, o babai im, që hyn e del nga shtëpia dhe na sheh të ngujuar para televizorit gjatë kohëve të namazit duke përcjellur çdo gjë që na sjellë dëm e jo dobi, ndërsa ti nuk merr asnjë masë.

O babai im, a nuk e sheh se ka kohë që ne jemi angazhuar me gjëra të kota dhe e kemi lënë anash zakonin tonë të të presim me mallëngjim apo të të përcjellim me lot në sy siç bënim më parë kur ti vije në shtëpi apo dilje nga shtëpia?

Pastaj ti e sheh ndikimin e kësaj kulture perëndimore në shoqërinë dhe fenë tonë, ndërsa këtë e thithim nëpërmjet këtij ekrani. Tani jemi duke thënë gjëra që s’i thonim e as s’i bënim në të kaluarën. Këto gjëra ti i sheh konkretisht edhe te motrat e mija të vogla për sa i përket sjelljes dhe veshjes së tyre. Lidhjet e mira familjare mes nesh tanimë kanë filluar të dobësohen, kështu që nuk na mbetet kohë për dashuri dhe ruajtje të lidhjeve farefisnore, ngase të gjithë kohën tonë e kalojmë para ekraneve televizive, madje edhe gjatë vakteve të ushqimit kur familja është bashkë.

Prej ku, o babai im, mendon se do ta mësojmë të mirën? Dhe si shpreson që ne të pasojmë udhëzimin e të dërguarit të All-llahut dhe të mësojmë sjelljen e shokëve të tij dhe të gjeneratave të para të këtij ummeti, ndërsa ne mëngjes e mbrëmje ushqehemi me traditat dhe sjelljen e mosbesimtarëve. Dhe siç thotë fjala e urtë: Nga ferra nuk mund të vjelësh rrushin!

Nga ana tjetër, ne dëshmojmë që ti je i kujdesshëm për të na siguruar veshmbathje dhe ushqim, dhe kjo, pa dyshim, është punë për të cilën do të shpërblehesh, falënderohesh dhe përmendesh.

Mirëpo, a nuk mendon ndonjëherë për ushqimin e shpirtrave tanë dhe për imanin tonë, burimet e të cilit janë tharë apo janë zhdukur tërësisht. Pastaj, a e mban mend ditën kur nëna ime erdhi dhe të tha të na marrësh me vete dhe të na regjistrosh në mësonjëtoren e kur’anit, ndërsa ti u shprehe se atë natë kishe një takim të rëndësishëm që nuk kishte mundësi të prolongohej. Pastaj këtë punë e harrove krejtësisht apo u angazhove me gjërat të tjera për ardhmërinë e karrierës tënde. Madje edhe zelli i nënës u shua apo edhe ajo u angazhua me gjëra të tjera sikur ti.

Babai im i shtrenjtë! Të ftoj t’i hedhësh një shikim asaj që shkrova në mesazhin tim për të cilin e morra guximin me gjysëm zemre për të ta shkruar ty dhe për të ta dorëzuar me dorën time në dorën tënde… dhe ndërkohë nuk po mundem dot të të shikoj në sy nga turpi që ndjej kur gjendem para teje.

Babai im i dashur! Ku është zemra ime dhe e jotja nga libri i All-llahut dhe këshillat e tij nga të cilat edhe shkëmbinjtë copëtohen dhe burimet e mençurisë shpërthejnë në shpirtrat e të mirëve?

All-llahu i Madhërishëm thotë: “O ju që besuat, kini parasysh frikën ndaj All-llahut dhe le të shikojë njeriu se çka ka bërë për nesër, dhe kini frikë All-llahun, e s’ka dyshim se All-llahu është që e di në detaje atë që punoni! E mos u bëni si ata që e harruan All-llahun, e All-llahu bëri që ata ta harrojnë vetveten! Të tillët janë ata të prishurit. Nuk janë të barabartë ata të xhennetit dhe ata të xhehennemit. Banuesit e xhennetit janë ata fatbardhë që ia kanë arritur qëllimit. Sikur Ne ta zbritnim këtë Kur’an mbi ndonjë kodër, do ta shihje atë të strukur e të çarë prej frikës nga All-llahu. Këta janë shembuj që ua shkoqisim njerëzve, që ata të mendojnë.” (El-Hashr 18-21).

Babai im i dashur! Të lutem shumë ta kujtosh këtë moment dhe ta vendosësh gjithnjë para vetes. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Po kur të arrijë (shpirti) në gropë të fytit (të gjoksit), Dhe thuhet (nga familja e të të afërmit): “Kush do ta shërojë?” Dhe ai bindet se ai po ndahet. E t’i puqet kofsha për kofshe (t’i vështirësohet gjendja). Atë ditë vetëm te Zoti yt shkohet.” (El-Kijameh 26-30)

Kije frikë All-llahun ndaj nesh, o babai im, dhe kujtoje fjalën e All-llahut: “O ju që besuat, ruajeni veten dhe familjen tuaj prej një zjarri, lëndë djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët.” (Et-Tahrim 6).

 

www.thirrjaislame.com

Nënshkrimi: Biri yt i dashur!

Shkroi: Abdurr-Rrezzak EL-MUBAREK

Përktheu nga arabishtja: Fahrudin REXHEPI

Nuk di si të të drejtohem, apo të të shkruaj një mesazh.

Në ditët e jetës sime që i kalova me ty, ti ishe ajo që fliste, e unë ai që dëgjoja. Ti më jipje urdhra, e unë i zbatoja. Por sot, për disa çaste do t’i ndërrojmë rolet. Sot nuk do të jesh gjuha që flet, urdhëron dhe ndalon, lavdëron dhe qorton, përgojon dhe bartë fjalë… etj.

Gjuha ime…! Imagjino sikur të kishe qenë ndonjë organ tjetër, që do të kishe pasur një funksion të caktuar, përveç të folurit!!!

Mesazhi që dëshiroj të ta dërgoj ty që prej kohës kur u linda me ty, është mesazh që në vete ngërthen urrejtjen time ndaj teje. Pra, unë të urrej ty… Po, të urrej! Kjo është e vërteta.

Por a nuk e ke pyetur veten për shkakun përse unë të urrej, duke qenë se ti je një organ i imi?

Përse të urrej, duke qenë se ti je mjeti për lidhjen time me të tjerët?

Përse të urrej, duke qenë se ti je i vetmi që i deshifron gjërat që gjenden në brendinë time?

Shkaqet e urrejtjes janë të shumta dhe të shumëllojshme. Unë do t’i përmendë disa prej tyre:

Ti je shkaktare për shkatërrimin tim… Ti je shkaktare për shpartallimin dhe dënimin tim. Ti je shkaktare për hyrjen time në xhehennem. Po, oj gjuhë!

Bartja e fjalëve… Ajo është një prej të këqijave në të cilën ti më ngatërrove, dhe për shkak të saj më fute në mëkat. A të kujtohet filan dita, filan dita e filan dita, kur me nxitim i përhape fjalët mes njerëzve, dhe jetën e tyre të lumtur e shndërrove në zjarr xhehennemi? Mendoj se të kujtohet kjo, apo jo? Në sa e sa shtëpi e fute brengën dhe mërzinë. Sa e sa shokë i ndave mes vete për shkak të bartjes së fjalëve. Para tyre shfaq kujdes për interesat e tyre, por në të vërtetë ti je ai që përpiqesh t’i copëtosh ata, copëtim i cili nuk mundëson kurrë bashkimin.

Përgojimi… Është ky një mëkat tjetër të cilin e shkakton ti, oj gjuhë! Ti je ajo që e ha mishin e njerëzve. A e di si e ha mishin e tyre?

Gjatë përgojimit, ti e ha mishin e tyre. E, sa mish i hidhur që është ai! All-llahu i Madhërishëm thotë: “a mos ndonjëri prej jush dëshiron të hajë mishin e vëllait të vet të vdekur? Atë pra e urreni!” (El-Huxhurat 12)

Ti e cenon nderin e njerëzve, i etiketon mbrapa shpine, ndërsa ata të llogarisin ty si një gjuhë e dëlirë dhe e mbrojtur nga të këqijat, e cila nuk flet gjë tjetër veç të vërtetës.

Gjuha ime…! Ti e harrove fjalën e të dërguarit të All-llahut: “Kush më garanton se do të ruajë atë që e ka mes dy nofullave (gjuhën), unë ia garantoj xhennetin.” Pra, garancia e xhennetit varet prej teje, oj gjuhë!

Po ashtu e harrove fjalën e të dërguarit të All-llahut: “Po a i përmbytë njerëzit në zjarrin e xhehennemit gjë tjetër përveç pasojave të gjuhëve të tyre?!”

Analizoje këtë hadith dhe merr mësim prej tij. Mëkatet e tua janë të shumta, aq sa nuk mund të përkufizohen nga njerëzit. Por, kujto fjalën e All-llahut: “ai nuk hedh ndonjë fjalë e të mos jetë pranë tij përcjellësi i gatshëm.” (Kaf 18)

Njëri prej selefëve gjatë sëmundjes rënkonte nga dhimbja e rëndë. Dikush prej të pranishëmve i tha: Melaiket i shkruajnë rënkimet e të sëmurit. Prandaj, ai menjëheërë ndaloi së rënkuari nga frika që të mos i shënohen rënkimet në regjistrin e veprave të këqija të tij. Imagjino, një i sëmurë ndalon nga rënkimi, nga fjala ‘ah’, ndërsa ti nuk ndalon nga fjalët e këqija, nga cenimi i nderit të njerëzve dhe nga zbulimi i të këqijave të tyre para njerëzve, duke treguar realitetin e tyre, e që është përgojim, si dhe duke shtrembëruar realitetin e tyre, e që është shpifje.

Gjuha ime…! Përkujto hidhërimin e të dërguarit të All-llahut ndaj Aishesë radijAll-llahu anha kur e përmendi Safijjen radijAll-llahu anha dhe i tha të dërguarit të All-llahut: “Lëre Safijjen, ajo është e kështu e ashtu.”, d.m.th. deshi të thotë ajo është e shkurtër në trup. Me këtë rast i dërguari i All-llahut u hidhërua dhe i tha: “Ke thënë një fjalë që sikur të përzihej me ujin e detit, do ta përzinte (do t’ia ndryshonte shijen dhe ngjyrën).”

Shiko, oj gjuha ime, fjalën të cilën e tha Aisheja radijAll-llahu anha. Kjo fjalë nuk është asgjë në raport me fjalorin tënd voluminoz, në të cilin nuk mungojnë fjalë të cilat ti i di më mirë se unë.

Gënjeshtra… Pasojat e gënjeshtrës te ti janë bërë mbuluese të maskës së rreme të cilën ti e bartë. Ti në çdo gjë gënjen. Në asnjë fjalë tënden nuk ndjej sinqeritetin, por prej tyre përhapet era e gënjeshtrës, saqë unë nuk i përballoj dot asaj ere. Ti gënjen në shtëpi dhe jashtë saj, i gënjen njerëzit. Madje ke mbërritur në atë shkallë saqë e gënjen edhe veten kur lavdërohesh dhe i numëron heroizmat dhe lavditë e tua të rreme.

Nuk dua të të flas për dëshmitë e rrejshme, betimet e rrejshme dhe punët e tjera në të cilat më ke ngatërruar, e ke ngatërruar edhe veten me to, si dhe e ke pasuar dhe e ke bërë shok shejtanin. All-llahu i Madhërishëm thotë: “E ai që e ka shok djallin, ai pra është shok i shëmtuar.” (En-Nisa’ 38)

Ja pra, ky është shansi i fundit të cilin po ta ofroj. Prandaj, nxito ta marrësh e ta kuptosh, që të shpëtosh, dhe bashkë me ty të shpëtoj edhe unë, oj gjuha ime e dashur!

Kije gjithnjë në konsideratë mbikëqyrjen e All-llahut. Nga Ebu Hurejra radijAll-llahu anhu na përcillet se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “All-llahu i Madhërishëm ka thënë: Unë jam në mendimin e robit Tim për Mua; Unë jam me të kur ai më kujton.”

Fito një mijë shpërblime për çdo ditë. Nga Sa’di radijAll-llahu anhu na përcillet se ka thënë: “Njëherë ishim bashkë me të dërguarin e All-llahut, dhe tha: “A nuk është i aftë ndonjëri prej jush të fitojë për çdo ditë nga një mijë shpërblime?” Njëri prej të pranishëmve pyeti: O i dërguari i All-llahut! Si mund ndonjëri prej nesh të fitojë një mijë shpërblime? Ai tha: “Thotë njëqind herë ‘SubhanAllah’, ndërsa për këtë i shkruhen një mijë shpërblime, ose i shlyhen një mijë mëkate.”

Shlyerja e mëkateve: Nga Abdullah ibën Amri radijAll-llahu anhuma na përcillet se ka thënë: I dërguari i All-llahut ka thënë: “Nuk ka njeri në tokë që thotë: La Ilahe Il-lAllah, All-llahu Ekber, SubhanAllah, El-Hamdu Lil-lah dhe Ve la Havle ve la Kuvvete il-la Bil-lah, përveçse i shlyhen mëkatet edhe nëse janë sa shkuma e detit.”

Largimi nga ndejat e dëshpërimit: Nga Ebu Hurejra radijAll-llahu anhu na përcillet se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Një grup njerëzish që ulen në ndonjë ndejë, dhe ndahen pa mos e përmendur në të All-llahun e Madhërishëm, janë sikur të jenë ndarë nga një ngordhësirë gomari dhe kjo ndejë do të jetë për ta dëshpërim në ditën e kiametit.”

Leximi permanent i kur’anit: Leximi i kur’anit është prej dhikreve më të mëdha ngase ai është fjalë e Zotit të botëve dhe leximi i tij i vazhdueshëm e zbutë zemrën. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Ai që në brendinë e tij nuk ka asgjë prej kur’anit është sikur një shtëpi e shkatërruar.”

 

 www.thirrjaislame.com

Përktheu nga arabishtja: Fahrudin REXHEPI

Fluturon nga gëzimi kur e merr në dorë… Bie në ekstazë kur e vendos në buzë! Tërbohet në mungesë të saj… dhe qetësohet në praninë e saj. Momentet më të lumtura i përjeton kur vetmohet me të… dhe momentet më të dëshpëruara i përjeton kur ndahet prej saj. Ajo ia përcakton miqtë dhe vendet ku ai do të ulet. Për shkak të saj ka mundësi të devijojë, të futet në mëkat, madje edhe të vdesë nga ndikimi i saj!.. Ajo pra, është cigarja!!! Le ta vendosim atë në bankën e të akuzuarve!!

Këshillë për të marrë mësim!

Një i ri 25 vjeçar, i cili kishte vuajtur nga pirja e duhanit për disa vjet, një ditë u shtrua në spital shkaku i një infarkti në zemër dhe u vendos për disa ditë në dhomën e kujdesit intensiv nën mbikëqyrjen e pajisjeve të avancuara mjekësore. Mjeku kujdestar i kishte dhënë urdhër stafit mjekësor që të mos fusin cigare tek i sëmuri, ngase kjo kishte qenë shkaku kryesor i sëmundjes së tij, si dhe të inspektojnë vizitorët, nga frika që të mos i bartin të sëmurit cigare fsherurazi..

Shëndeti i tij u përmirësua dhe filloi të marrë veten, por megjithatë, ai nuk i përmbushi përfundimisht udhëzimet e mjekëve, dhe iu kthye pirjes së duhanit. Një ditë, këtij djaloshi iu humbën gjurmët, dhe pas një kërkimi të gjatë, u gjet i vdekur në një nevojtore, me cigare në dorë.

Përbërësit e cigares

Cigarja përbëhet nga disa përbërës, numri i të cilëve kapë shifrën e më shumë se 200 përbërësve, prej të cilëve më i dëmshmi dhe më i rrezikshmi është nikotina, me sasi prej 1 deri 2 mg. në çdo cigare.

Dëmet e nikotinës:

1 – Nikotina ndikon negativisht në indet e trupit.

2 – Një gram nikotinë është e mjaftueshme për të mbytur përnjëherë dhjetë qen me madhësi të madhe.

3 – Një gjilpërë e mbushur me 1 cm. në kub me nikotinë është në gjendje të mbysë një kalë të fortë për pak çaste.

4 – 50 mg. nikotinë e vret njeriun nëse i jepet me gjilpërë nëpërmjet venës.

Cigarja e asgjëson fenë!!

Cigarja është shkak që e largon njeriun nga vendet e hairit dhe mirësisë, kështu që ai shmanget nga njerëzit për shkak të erës së keqe, madje mund të jetë shkak për rënie në disa gjëra të ndaluara, pa mos përmendur që është haram sheriatikisht. All-llahu i Madhërishëm thotë: “e që i urdhëron ata për çdo të mirë dhe i ndalon nga çdo e keqe” (El-E’raf 157).

Cigarja e shkatërron shëndetin

Cigarja ndikon në forcimin e sterilitetit, e dobëson imunitetin e trupit, shkakton infeksione në lëkurë, kancer në mushkëri, fyt dhe buzë, shkakton angjinë, tuberkulozë pulmonare, këlbazë dhe astmë. Kjo është shkatërrim i trupit, ndërsa All-llahu i Madhërishëm thotë: “Mos e mbytni veten tuaj. Vërtet, All-llahu është i mëshirshëm ndaj jush.” (En-Nisa’ 29).

Cigarja e humbë pasurinë

Cigarja çon në shpenzimin e pasurisë në diçka që është e ndaluar (haram), madje edhe në diçka të dëmshme. Kjo është një gjë për të cilën robi do të pyetet në ditën e kiametit, duke e ditur se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Nuk do të lëvizin këmbët e birit të Ademit në ditën e kiametit pa u pyetur për katër gjëra – dhe prej tyre përmendi – për pasurinë si e fitoi dhe ku e shpenzoi.”

Kjo gjë nuk është për t’u habitur, ngase një njeri që jeton në trojet shqiptare dhe që konsumon 10 cigare në ditë, për një vit mesatarisht harxhon rreth 250 euro, ndërsa nuk është në gjendje të shpenzojë as 25 euro për hirin e All-llahut.

Ç’thonë dijetarët në lidhje me duhanin?

Ibën Bazi, All-llahu e mëshiroftë, ka thënë: “Duhani nuk lejohet të konsumohet, as të shitet e as të tregtohet me të, njësoj sikur alkooli. Ajo që duhet bërë konsumuesi i tij apo tregtuesi me të është që sa më shpejt të pendohet, t’i kthehet rrugës së All-llahut të Madhërishëm, të ndihet keq për të kaluarën si dhe të vendosë bindshëm të mos i kthehet më atij harami.”

Ibën Uthejmini, All-llahu e mëshiroftë, ka thënë: “Këshilla ime për vëllezërit e mi myslimanë të cilët janë sprovuar me konsumimin e duhanit është të kërkojnë ndihmë nga All-llahu i Madhërishëm dhe të vendosin bindshëm ta lënë atë. Me vendosmëri të sinqertë, duke ia bashkëngjitur ndihmën e All-llahut, duke shpresuar shpërblimin e Tij dhe duke ikur nga ndëshkimi i Tij, me të gjitha këto, nuk do të mungojë ndihma e All-llahut për ta lënë atë.”

Ç’thonë mjekët në lidhje me duhanin?

Dr. Clifford Anderson thotë: “Statistikat e bëra nga Shoqata Amerikane e Kancerit kanë treguar se ndërprerja e konsumimit të duhanit e ulë rrezikun e kancerit në 50%. Është vërtetuar se ata që nuk konsumojnë duhan janë njerëzit me më pak gjasa për t’u goditur nga kjo sëmundje.”

Dr. Ken’an El-Xhabi thotë: “Në përvojën time 25 vjeçare të kurimit të kancerit, nuk më ka ndodhur dikush të më vijë me kancer të fytit përveç konsumuesve të duhanit.”

Në raportin e mjekëve të Universitetit Mbretëror të Londrës thuhet: “Konsumimi i cigareve në kohën moderne shkakton vdekje, të cilat në kohën e mëhershme janë shkaktuar nga epidemitë më serioze. Po ashtu aty thuhet se 95% e pacientëve me arterosklerozë janë konsumues të duhanit.”

Ndërsa në një raport tjetër të Qendrës Amerikane për Hulumtim thuhet: “Pirja e duhanit shkakton shkallë më të lartë të vdekshmërisë në botë në krahasim me luftën dhe urinë.”

Disa të dhëna të rëndësishme

1. Numri vjetor i viktimave të duhanit në botë arrin deri në 2 milionë e gjysmë.
2. Cigaret, globalisht, janë gjëja e tretë më e dëmshme se, për shkak se përmbajnë sasi të madhe të katranit dhe nikotinës.
3. Pirja e duhanit është pragu i parë për në rrugën e drogës.
4. Konsumuesi i duhanit është person i paaftë nga aspekti sportiv.
5. Konsumuesi i duhanit është një person i padëshirueshëm për shoqërinë.

Pyetje të drejtpërdrejta

1. Në cilin grup të gjërave e konsideron duhanin? Në të mira apo në të këqija?
2. A thua Bismil-lah para se të ndezësh cigaren, dhe a thua El-Hamdu Lil-lah kur e shuan atë?
3. A ekziston ndonjë ushqim apo pije të cilën pasi ta konsumosh, e shkel me këmbë?
4. A e konsumon duhanin në një prej shtëpive të All-llahut?
5. A ke arritur nga konsumimi i duhanit ndonjë përfitim material, shëndetësor apo shoqëror?
6. Cili është qëndrimi yt kur e sheh fëmijën tënd apo vëllain tënd duke konsumuar duhan?

Kur do ta lësh duhanin?

Vëlla i dashur! Pas gjithë kësaj që u tha, a nuk mendon ta lësh duhanin? Si zakonisht, përgjigjja jote do të jetë: Sigurisht që po!

Atëherë, po të pyes: Kur do ta lësh?

Do të thuash: Nesër ose pasnesër. Ose në të ardhmen do të përpiqem ta lë. Me sa duket, ti nuk je në pajtim me atë që lexove pak më parë, por do të vazhdosh me duhanin, dhe nuk do ta lësh kurrë!

Do të thuash: Jo!! Unë jam i plotësisht në pajtim me atë që u tha, por e kam të vështirë lënien e duhanit dhe frikohem se nëse e lë, ndoshta do t’i kthehem përsëri..!!

Atëherë si do t’ia bëjmë, vëlla i dashur? A do të ndalojmë së bashku në qorrsokak?

Do të thuash: Jo, nuk ka mbërritur puna deri në atë shkallë!

Atëherë, si bëhet?

Ndoshta thua: Unë do të përpiqem në një mënyrë tjetër të shpëtoj nga dëmet e duhanit. Do të kaloj në llullë apo nargjile, ose diçka të ngashme! Ndoshta këto janë më pak të dëmshme apo më pak të rrezikshme. Atëherë po të them që ti je sikur njeriu që te zjarri e kërkon strehimin nga toka e nxehtë. A nuk e di se dëmet që u përmendën për duhanin vlejnë edhe për llullën apo nargjilenë. Ndoshta mund të thuash: Atëherë do të kaloj në një lloj më të lehtë cigaresh të cilat përmbajnë sasi më të vogël të nikotinës dhe katranit. Por ky është një mashtrim i madh, dëmi dhe padobia e të cilit janë vërtetuar praktikisht, ngase kjo është shkak për konsumimin e një numri më të madh të cigareve, e që nënkupton thithjen e një sasie më të madhe të nikotinës dhe katranit, dhe ndodhë në mënyrë tëvullnetshme.

Atëherë, cila është zgjidhja?

Nuk ka zgjidhje tjetër, vëllai im, përveçse ta lësh duhanin menjëherë dhe të mos i kthehesh më kurrë. Dije se unë të dëshiroj çdo të mirë. Nga ana tjetër, synimi yt duhet të jetë më i madh sesa paaftësia jote për t’u liruar nga robëria e një cigareje të poshtër. Lënia e saj nuk është aq e madhe dhe e vështirë kur shoqërohet me vendosmëri të sinqertë, synim të lartë dhe vullnet të fuqishëm.

Gjërat që të ndihmojnë në lënien e duhanit

1. Mbështetja në All-llahun e Madhërishëm.
2. Dëshira e sinqertë, vendosmëria e plotë dhe vullneti i fuqishëm për lënien e tij.
3. Përcaktimi i një plani për mënyrën si do ta lësh duhanin, qoftë gradualisht apo në mënyrë të menjëhershme.
4. Informoi miqtë e tu dhe ata që i ke përreth se do ta lësh apo se e ke lënë duhanin.
5. Mos rri në vende ku konsumohet duhani.
6. Përdor misvak apo çamçakëz kur të shkon mendja për cigare.
7. Shtoje sasinë e pirjes së ujit apo lëngjeve në mënyrë që të neutralizosh praninë e nikotinës në gjak.
8. Vizito ndonjë mjek specialist për këshilla.
9. Dy ditë pas ndërprerjes së duhanit, dyoksidi i karbonit do të hiqet plotësisht nga trupi yt.
10. Përkujto që ti tanimë e ke lënë duhanin dhe konsideroje veten si njeri që nuk konsumon duhan.

Një përshpëritje për ata që nuk konsumojnë duhan

Falënderoje All-llahun e Madhërishëm që të ka mbrojtur nga kjo sprovë dhe të ka shpëtuar nga dëmet e saj. Megjithatë, duhet të dish se konsumuesit e duhanit më parë kanë qenë njerëz të shëndoshë dhe nuk e kanë konsumuar duhanin, madje disa prej tyre e kanë urryer me të madhe. Por megjithëkëtë, ata tanimë gjenden në këtë mëkat, dhe kjo është si rezultat se ata kanë qenë tolerantë në disa gjëra që çojnë drejt konsumimit të duhanit. Prej tyre po veçojmë:

1. Cenimi i duhanit.
2. Konsumimi i duhanit vetëm sa për t’i bërë qejfin dikujt.
3. Konsumimi i duhanit vetëm për provë.
4. Qëndrimi në vendet ku konsumohet duhani.
5. Të krenuarit me përngjasimin me njerëzit e njohur që e kanë këtë shprehi të keqe.

 

www.thirrjaislame.com

Marrë nga faqja kalemat.org

Përktheu nga arabishtja: Fahrudin REXHEPI

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij ndihmë dhe falje kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Atë që All-llahu e udhëzon, s’ka kush e devijon, dhe atë që All-llahu e le në devijim, s’ka kush e udhëzon në rrugën e drejtë përpos Tij.

Dëshmoj se s’ka Zot tjetër përveç All-llahut, i Cili është Një dhe i Pashoq, dhe dëshmoj se Muhammedi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem është rob dhe i dërguar i Tij.

All-llahu i Madhërishëm thotë: “Pra, adhurojeni All-llahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij.” (Gafir 14). Po ashtu e kemi edhe ajetin kur’anor: “E që kanë për qëllim kënaqësinë e Tij.” (El-Kehf 28). Ky ajet është i shumëkuptimshëm. Ja disa nga kuptimet e tij: Kanë për qëllim sinqeritetin, kanë për qëllim arritjen e shpërblimeve, kanë për qëllim veprat e mira si përgatitje për ahiret, nuk i shoqërojnë All-llahut asnjë gjë tjetër, nuk presin nga njerëzit as shpërblim e as falënderim.

Ky ajet dhe ajete të ngjashme me të kanë qenë fokus i shumë njerëzve të mirë. Me anë të këtyre ajeteve ata i kanë përmirësuar veprat e tyre. Ata kanë një lloj fikhu të cilin e quajnë “fikhu i nijetit”. Në lidhje me këtë gjë, dikush prej tyre thotë: “Gjëja më e vështirë për mua është nijeti, ngase ai lehtë ndryshon.”

 

Kush janë njerëzit e sinqertë?

 

Njerëzit e sinqertë kanë ca cilësi. Hajde së bashku t’i pasojmë ato dhe të njihemi me njerëzit e sinqertë që t’i ndjekim, ngase shpëtimi nuk arrihet ndryshe veçse me to. Prej tyre po përmendim:

 

Fshehja e veprave

 

Ka pasur njerëz që e kishin nxënë kur’anin përmendësh por askush nuk e dinte këtë gjë. Po ashtu ka pasur prej tyre që kanë falur namaz nate, por askush nuk e dinte një gjë të tillë. Davud ibën Ebi Hindi agjëroi plot dyzet vjet (agjërim nafile) dhe askush nga familja e tij dhe nga njerëzit e tjerë nuk e morri vesh këtë gjë. Ai kur dilte nga shtëpia për në treg, e merrte ushqimin me vete dhe gjatë rrugës ua shpërndante fukarenjve. Pastaj kur kthehej në mbrëmje bënte iftar me njerëzit e shtëpisë, kështu që tregtarët në treg mendonin se ai kishte ngrënë në shtëpi ndërsa familjarët mendonin se kishte hëngër në treg.

Ka pasur të tillë që kanë qarë me lot gjatë natës, ndërsa bashkëshortet e tyre nuk e kishin kuptuar kurrë këtë gjë, edhe pse kokën e kishin të vendosur në të njëjtin jastëk. Të tillët All-llahu i Madhërishëm do t’i fusë nën hijen e Tij në ditën kur nuk do të ketë hije pos hijes së Tij. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem thotë: “… dhe një njeri i cili e përmend All-llahun në vetmi, dhe e pushtojnë lotët…” (Buhariu 1423, Muslimi 2427).

Na përcillet se ca njerëz kishin thënë: “Abdullah ibën Mubareku falej, dhe ne faleshim. Ai agjëronte, dhe ne agjëronim. Ai bënte haxhin, dhe ne e bënim. Një herë ishim bashkë me të, dhe feneri që kishim na u shua. Njëri prej nesh doli për ta ndezur atë, dhe kur u kthye me dritë të ndezur, e pamë se fytyra e Abdullahut ishte përlotur ngase kishte përkujtuar errësirën e varrit. Thamë: Kjo qenka gjëja me të cilën na ka tejkaluar!”

Gjeneratat e para të islamit e refuzonin kërkimin e bereqetit prej tyre. Një njeri shkoi te imam Ahmedi dhe i tha: “Kam ardhur prej filan vendit, banorët e të cilit e lusin All-llahun duke të të përmendur ty. Imami i tha: Kjo është ndërmjetësim.” Ndërsa një njeri tjetër i tha: “Nëna ime është e palëvizshme dhe ka nevojë për lutjen tënde. Imami ia ktheu: Unë kam më shumë nevojë për lutjen e saj sesa ajo që ka për lutjen time.”

Këta njerëz nuk blinin asgjë me fenë e tyre. Një herë Ibën Muhajrizi shkoi në treg për të blerë diçka me shpresën se nuk do ta vërenin. Por një njeri e njohu dhe i tha dyqanxhiut: “Ky është Ibën Muhajrizi; shiko si do të tregtosh me të. Zbritja çmimin.” Ibën Muhajrizi u hidhërua dhe tha: “O njeri, unë blej me paratë e mia e jo me fenë time.” Pastaj u largua nga dyqani dhe nuk bleu prej tij.

Ibrahim ibën Ed’hemi, All-llahu e mëshiroftë, ishte i njohur për nga sinqeriteti i tij. Nuk kishte njeri në vendin e tij që nuk e njihte. Një herë kishte shkuar në një vend tjetër dhe kishte hyrë në një kopsht në periferi të saj. Njerëzit e këtij vendi kishin marrë vesh se imami i zuhdit kishte ardhur për vizitë në vendin e tyre dhe gjendej në filan kopshtin, por nuk e kishin parë më herët. Ata erdhën në kopsht dhe duke kërkuar andej-këtej, po thoshin: Ku është Ibrahim ibën Ed’hemi? Ndërsa edhe ai u përzie me ta dhe thoshte: Ku është Ibrahim ibën Ed’hemi?

Kështu ka qenë Ibrahim ibën Ed’hemi dhe gjenerata e tij të cilët nuk dëshironin që t’u njihej emri dhe këtë e bënin duke kërkuar kënaqësinë e All-llahut. E disa njerëzve sot u thuhet: Kontribuo edhe ti në ndërtimin e xhamisë. E ai thotë: Ose e bëj xhaminë komplet vetë ose nuk e bëj fare. Por më në fund rezulton që as nuk e ndërton xhaminë vetë, e as nuk kontribuon bashkërisht në të. Por, kontributi i përbashkët mund të jetë më i vlefshëm sesa ndërtimi komplet i xhamisë sa për sy e faqe.

Ka disa njerëz që ndoshta joshen me fjalët: Publikoi veprimet e tua që të bëhesh shembull për të tjerët!

Por kjo vlen në disa raste, e jo çdoherë. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Nëse lëmoshat i jepni haptazi, ajo është mirë, por nëse ato ua jepni të varfërve fshehurazi, ajo është edhe më e mirë për ju dhe Ai ua largon (me punë të mira) të këqijat.” (El-Bekare 271). Ndërsa pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem në lidhje me shtatë kategoritë e njerëzve që do t’i përfshijë nën hijen e Tij, thotë: “… derisa të mos e dijë dora e majtë se ç’jep e djathta.” (Buhariu 1423, Muslimi 2427).

Ata nuk ngurronin t’ia prishin qefet nefsit dhe nuk e shihnin veten që janë dikushi edhe pse ishin dijetarë të njohur dhe asketë të mëdhenj. Ndërsa kur dikush i lavdëronte, ata thoshin: “Ai të cilin e lavdëroni është i mashtruar.”

Njëherë ca njerëz po i shkonin mbrapa Abdullah ibën Mes’udit radijAll-llahu anhu, ndërsa ai u tha: “Kthehuni (mos ecni pas meje), ngase kjo është fitne (sprovë) për të pasuarin, dhe nënçmim për pasuesin.”

Ndërsa njëri prej selefëve u tha ca njerëzve: “Sikur mëkateve t’u vinte erë e keqe, asnjëri prej jush nuk do të mund të rrinte afër meje.”

Sinqeriteti duhet kuptuar drejt dhe me logjikë të shëndoshë, që do të thotë se njeriu duhet bërë vepra të mira por ato duhet fshehur nga të tjerët. Ndërsa, ta lërë veprimin me pretekstin se mos bie në syefaqësi, kjo nuk mban. Prandaj Ibrahim En-Nehaiu thotë: “Kur të fillosh namazin dhe të vjen shejtani e të thotë: Shkurtoje që të mos bësh syefaqësi, atëherë zgjate sa më shumë të mundesh.”

Ata fshihnin prej veprave të tyre atë që mund të fshihej. Kur ndokush prej tyre ishte i pranishëm në ndonjë ndejë dhe këshillonte të tjerët apo pranonte këshilla, dhe ndikohej nga ndonjë fjalë saqë sytë i lotonin, nxirrte pecetën dhe thoshte: Gripi është i vështirë.

Kjo mënyrë e fshehjes dhe ky sinqeritet ka qenë i qartë madje edhe në momentet më të vështira, në luftëra të ndryshme. Në një luftë, Abdullah ibën Mubareku iu bashkëngjit ushtrisë islame, vendosi një vello në fytyrë dhe u fut në mesin e ushtarëve. Kur u rreshtuan në radhë, një prej ushtarëve romakë doli në shesh duke kërkuar dyluftim nga ushtarët myslimanë. Një prej ushtarëve myslimanë iu përgjigj sfidës, doli në dyluftim dhe e mbyti romakun. Pastaj u kthye në vendin e vet, ndërsa fytyrën e kishte të mbuluar me vello. Myslimanët u mblodhën rreth tij, njëri prej tyre ia hoqi vellon për ta parë se kush ishte, ndërsa ky e mbuloi fytyrën me dorë. Një njeri tjetër ia hoqi dorën nga fytyra, kur ja, ai ishte Abdullah ibën Mubareku, i cili iu drejtua njeriut: A kështu po na poshtërson, o Ebu Filan?

Njëherë njëri prej selefëve po falej dhe e kishte zgjatur namazin, ndërsa vërejti se dikush nga anash po e vëzhgonte. Pasi e përfundoi namazin, e thirri njeriun dhe i tha: “Mos u mahnit me namazin tim, ngase Iblisi një kohë e pati adhuruar All-llahun, e pastaj vazhdoi ashtu siç e dimë.”

Ibën Suhbani e kishte pyetur Aishenë radijAll-llahu anha në lidhje me komentin e ajetit: “Prej tyre ka që janë dëmtues të vetvetes, ka që janë mesatarë, e ka prej tyre që janë me ndihmën e All-llahut, të parët në punë të mira.” (Fatir 32) Ajo u përgjigj: “Të parët në punë të mira janë pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem dhe sahabët, që nuk janë më. Mesatarë janë ata që vdiqën pas tij, por në rrugën e tij. Ndërsa dëmtues të vetvetes janë të tillët si unë e ju.”

 

E kush është Aisheja radijAll-llahu anha?

 

Aisheja radijAll-llahu anha është gruaja më e dijshme e botës. Zuhriu thotë: “Sikur të matej dituria e të gjitha grave të botës me diturinë e Aishesë radijAll-llahu anha, dituria e Aishesë radijAll-llahu anha do ta rëndonte diturinë e të gjitha grave të botës.”

Vëllezër: Uvejs El-Karni është më i miri nga tabiinët, bazuar në hadithin e pegamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem. Ai e donte dhe e respektonte shumë nënën e tij dhe e trajtonte me butësi. Një kohë kishte qenë i sëmurë nga lebra, dhe i ishte lutur All-llahut të Madhërishëm që t’ia largonte këtë sëmundje, por t’i lërë diçka prej saj që ta kujtonte begatinë e All-llahut në shërimin e tij. All-llahu iu përgjigj lutjes së tij dhe ia largoi atë sëmundje përveç një pjese sa monedha në kërthizën e tij. Ky njeri ishte më i miri i tabiinëve, në zemër dhe në sjellje. Omeri radijAll-llahu anhu e dinte hadithin e pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem në lidhje me vlerën e tij, dhe i vëzhgonte delegacionet që niseshin nga Jemeni për të çliruar Shamin dhe çdoherë pyeste për një njeri me emrin Uvejs, derisa më në fund e gjeti. Omeri radijAll-llahu anhu ishte i mprehtë dhe preciz. Për një send që e dinte mirë, nuk kishte mundësi t’i shpëtonte. Ai e njohu Uvejsin, e pyeti për emrin dhe i tregoi ç’kishte thënë pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem për të, dhe më në fund para se të ndaheshin e pyeti: Për ku je nisur? – Për në Kufe – tha Uvejsi. A t’i shkruaj guvernatorit të Kufes se ti do të shkosh atje? – pyeti Omeri radijAll-llahu anhu. Jo – tha Uvejsi. Më e dashur për mua është të jem në masën e popullit, dhe u nis. E kur njerëzit e atjeshëm morrën vesh për të, ai u fsheh diku dhe nuk iu gjetën më gjurmët.

Ata dinin mirë të fshiheshin nga sytë e lavdëruesve. Mesleme ibën Abdul-Meliku ishte komandant i ushtrisë së myslimanëve kundër romakëve. Gjatë një beteje me romakët, myslimanët e rrethuan një kala nga e cila u lodhën duke u munduar të depërtojnë në anën tjetër dhe shumë prej ushtarëve u lënduan. Kjo, derisa All-llahu i mundësoi njërit prej ushtarëve myslimanë, të cilin nuk e njihnin, të vërejë një pikë të dobët në murin e kalasë, kështu që gropoi një gropë nën mur dhe arriti të dalë në anën tjetër të murit, i befasoi armiqtë dhe u ndesh me ta derisa arriti të apë derën e kalasë nga brenda. Kështu myslimanët hynë brenda dhe e fituan betejën, por nga kallaballëku nuk arritën të identifikojnë njeriun që e hapi vrimën.

Pas luftës, Mesleme ibën Abdul-Meliku pati dëshirë të madhe të njohë njeriun që e hapi vrimën. Thirrte me zë të lartë duke lutur që personi të paraqitet dhe pyeste për të, por askush nuk paraqitej. Mesleme thoshte: Po të lus për hirin e All-llahut dhe po të lus duke të të përkujtuar se urdhri i komandantit duhet respektuar nga ushtarët, sepse pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Kush e respekton komandantin, më ka respektuar mua.” (Buhariu 54852), prandaj paraqitmu.

Në çastet e fundit të natës, në errësirë, një njeri vjen te roja dhe i thotë: Te dera është njeriu që gropoi vrimën e kalasë. Të kushtëzoj të mos më pyesësh për emrin tim, as nga jam, dhe asgjë në lidhje me mua, as nuk dua shpërblim, as lavdërim, dua të më lirosh të largohem në qetësi, pa mos më penguar. Pastaj i tha: Hyr te Muslimi dhe kushtëzoje me këto kushte. Pastaj hyri tek ai dhe i tha: Kije frikë All-llahun, o Mesleme, më vure në siklet dhe nuk gjeta dot rrugëdalje pa u paraqitur te ti. Pastaj u largua.

Mesleme shpesh e bënte këtë lutje: O All-llah, më ringjall me njeriun e vrimës.

 

Ata nuk e refuzonin hakun

 

Prej cilësive të të sinqertëve është edhe ajo se ata nuk ka mundësi ta refuzojnë hakun. Kur ndonjëri prej tyre përmendej për hakun, merrej si pikë referimi. Dijetari i madh i hadithit, Hafidh Abdul-Ganiu shkroi një libër në lidhje me gabimet e Ebu Muhammed El-Ezdij El-Hakim në shkencën e hadithit. Por interesant ishte reagimi i Hakimit, i cili e morri librin e Hafidh Abdul-Ganiut që e kishte shkruar për gabimet e vetë Hakimit, filloi ta lexojë para njerëzve dhe u lut për të.

Një herë dijetari i njohur El-Xhevheriu po ligjëronte në xhami. Gjatë ligjëratës, mes tjerash, tha: “Ka ndodhur që pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem gjatë jetës së tij të përdorë talakun,[1] dhiharin[2] dhe Ila’in.[3]

Talaku ka ndodhur për shkak se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem e ka parë atë gjë më të udhës, si rasti kur një grua i tha: “Kërkoj nga All-llahu të më mbrojë prej teje.” Me këtë rast pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem i tha: “Kërkove mbrojtje nga Një i Madh (All-llahu). Kthehu te familja jote.” (Buhariu 5254)

Ila’i ka ndodhur kur pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem u betua se për një muaj rresht nuk do të kishte kontakt me gratë e tij, dhe kështu u veçua prej tyre në një dhomë të ngritur në një lartësi saqë në të duhej të ngjiteshe me shkallë. Pastaj u shpall fjala e All-llahut: “Ata që betohen se do të largohen prej grave të tyre (të mos bëjnë kontakt me to), afati i pritjes është katër muaj.” (El-Bekare 226) Pra, kush betohet se nuk do t’i afrohet gruas së tij për kontakt intim, afatizohet me katër muaj. E pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem u largua prej tyre një muaj dhe këtë e bëri për t’i disiplinuar ato. Në literaturën islame kjo ngjarje njihet si “ngjarja e mjaltit” ose “ngjarja e Marijes”. Për më hollësisht shihni komentin e ajeteve të para të kaptinës El-Muxhadele.

Një djalë i ri, që nuk ishte prej banorëve të atij vendi, kishte ardhur në xhami për të dëgjuar ligjëratën. Pasi përfundoi ligjërata, nxënësit u larguan dhe imami mbeti vetëm, djaloshi i tha: O Imam, ti the që pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka bërë talakun, dhiharin dhe ila’in. Pajtohem se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka bërë talak dhe ila’, mirëpo nuk është e vërtetë se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka bërë dhihar. Si ka mundësi që pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem të bëjë dhihar kur All-llahu i Madhërishëm në ajetin që bën fjalë për njerëzit që bëjnë dhihar thotë: “Ndërsa ata janë duke thënë fjalë të irituara dhe gënjeshtra.” (El-Muxhadele 2). Me këtë rast imami tha: Pendohem tek All-llahu dhe kërkoj falje prej Tij. I kthehem hakut me nënshtrim. Pastaj e falënderoi djaloshin, u lut për të dhe morri premtimin prej djaloshit se do të jetë i pranishëm në ligjeratën tjetër.

Të nesërmen, në xhami kishin ardhur një numër i madh njerëzish për të dëgjuar ligjëratën e radhës. Kur djaloshi i ri hyri në xhami, Xhevheriu tha: Mirë se vjen, o mësuesi im. Në këtë moment, që të gjithë kthyen kokat mbrapa për të parë se kujt po i drejtohej imami. Pastaj tha: Në ligjëratën e kaluar kam thënë kështu e kështu. Askush prej jush nuk e kishte kuptuar atë që unë kisha thënë dhe nuk më kishte përmirësuar në gabimin tim. Pastaj tha: Ky djalosh ma përmirësoi gabimin tim dhe e sakta është kështu e kështu, siç më tha djaloshi, dhe u lut për të në praninë e njerëzve.

Kështu duhet të jetë pranimi i gabimit dhe kthimi drejt së vërtetës. A ka kush mund të veprojë në këtë mënyrë?

O All-llah, na bëj prej atyre që kemi devotshmëri dhe frikë prej Teje, o Zoti i botëve!

Lutja jonë e fundit është: Falënderimi i takon All-llahut, Zotit të botëve.

[1] Talak: Shkurorëzim.

[2] Dhihar: Dhihar do të thotë kur burri e përngjason gruan e vet me nënën, motrën apo ndonjë grua me të cilën e ka haram të martohet, ose e përngjason me një pjesë të trupit të tyre që e ka haram ta shohë, si p.sh. nëse një njeri i thotë gruas së tij: “Ti për mua je si nëna ime” “Ti për mua je si shpina e nënës sime” “Ti për mua je si barku i motrës sime” etj. Nëse një person flet në këtë mënyrë atëherë atij i ndalohet jeta seksuale me gruan e tij, derisa të plotësojë keffaretin. Kefareti është lirimi i një robit. Nëse nuk gjen rob, atëherë në këtë rast është agjërimi i dy muajve rresht. E nëse nuk ka mundësi të agjërojë dy muaj, atëherë duhet të ushqejë gjashtëdhjetë të varfër.

[3] Ila’: Ila’ do të thotë kur burri betohet në All-llahun se nuk do të ketë kontakt me gruan e tij një periudhë të caktuar, duke dashur me këtë ta disiplinojë gruan e tij nëse ajo sillet keq me burrin e saj. Ndalesa për kontakt intim vlen derisa të kalojë periudha e caktuar për të cilën burri është betuar. Por nëse burri pendohet nga ky betim dhe dëshiron të ketë kontakt me gruan e tij para se të mbarojë periudha për të cilën është betuar, atëherë duhet të bëjë keffaretin, i cili është si vijon: Të ushqejë dhjetë të varfër, ose t’i veshë dhjetë të varfër me tesha të cilat mjaftojnë për të falur namaz, ose të lirojë një rob. E nëse nuk ka mundësi të bëjë asnjërën prej këtyre, atëherë të agjërojë tri ditë rresht.

 

www.thirrjaislame.com

Shkroi: Muhammed Salih EL-MUNEXHXHID

Përktheu nga arabishtja: Fahrudin REXHEPI

Falënderimi i takon All-llahut, ndërsa bekimet dhe përshëndetjet qofshin për të dërguarin e All-llahut, familjen e tij, shokët e tij dhe për ata që e pasojnë udhëzimin e tij.

Vërtet argumentet që tregojnë për madhërinë dhe njëshmërinë e All-llahut nuk numërohen a përkufizohet dot.

Këto argumente ndahen sipas mënyrës dhe sasisë, dhe sipas ngjyrës, kohës dhe vendit. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Edhe në tokë ka argumente për ata të bindurit.” (Edh-Dharijat 20). Ibën Kethiri, All-llahu e mëshiroftë, thotë: “D.m.th. në tokë ka argumente që tregojnë për madhështinë e Krijuesit dhe fuqinë e Tij brilante, të cilat përfshijnë llojet e ndryshme të bimëve dhe kafshëve, fushat dhe malet, shkretëtirat, lumenjtë dhe detet, gjuhët dhe ngjyrat e ndryshme të njerëzve, dallimet mes tyre në vullnete dhe fuqi, në aftësi mendore dhe konceptuale, në lëvizje, si dhe në aspektin e lumturisë apo pafatësisë. Po ashtu në çështjen e urtësisë që kanë për sa i përket përdorimit të çdo pjese të trupit në vendin ku ka nevojë…”, e kështu me radhë.

Duke e pasur parasysh se krijimi i njeriut është mrekulli në vete për sa i përket përbërjes dhe krijimit të tij, kjo gjë është përsëritur shumë herë në kur’an, që njerëzit të meditojnë rreth kësaj dhe të kthejnë shikimet e tyre për të parë krijimin madhështor të All-llahut, i Cili thotë: “O ti njeri, po ç’të mashtroi ty kundrejt Zotit tënd që është bujar e i urtë? I cili të krijoi, të përsosi dhe të drejtoi. Të formësoi në formën që Ai dëshiroi!” (El-Infitar 6-8). “Vërtet, Ne e krijuam njerin në formën më të bukur.” (Et-Tin 4). “A mendon njeriu se nuk do t’i tubojmë eshtrat e tij? Po, do t’ia tubojmë! Duke qenë se Ne jemi të zotët t’ia rikrijojmë si kanë qenë edhe majat e gishtave të tij!” (El-Kijameh 3-4). Ndërsa në disa ajete të tjera thotë: “Ne e krijuam njeriun prej një ajke (lëngu), e një balte. Pastaj atë (ajkë – baltë) e bëmë (e shndërruam) pikë uji (farë) në një vend të sigurt. Më pas, atë pikë uji e bëmë copë gjaku, e atë gjak të ngurtë e bëmë copë mishi, e atë copë mishi e shndërruam në eshtra, edhe eshtrave ua veshëm mishin, pastaj atë e bëmë krijesë tjetër (me shpirt). I lartë është All-llahu, më i miri Krijues!” (El-Mu’minun 12-14). Ndërsa në një hadith na përcillet se pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Fytyra ime i bën sexhde Atij që e ka krijuar dhe e ka zbukuruar atë, që ia ka krijuar veshët dhe sytë me shndërrimin dhe fuqinë e Tij. I Madhëruar qoftë All-llahu, Krijuesi më i Mirë.”, e kështu me radhë edhe tekste të tjera kur’anore dhe hadithore të cilat përshkruajnë krijimin dhe formësimin e njeriut, e që janë prej argumenteve që tregojnë madhërinë dhe njëshmërinë e All-llahut të Madhërishëm.

Imam Ibën Kajjimi, All-llahu e mëshiroftë, në lidhje me krijimin e njeriut, mes tjerash thotë: “Në krijimin e njeriut ka gjëra të çuditshme të cilat tregojnë për madhërinë e All-llahut, dhe nëse do të ndaleshim vetëm në disa prej tyre, do të na harxhohej jeta, ndërsa njeriu është i shkujdesur nga ato dhe refuzon të meditojë rreth tyre. E sikur të mendonte rreth vetes së tij, gjërat e çuditshme në të cilat do të haste do ta bënin që ai të braktiste mosbesimin e tij. All-llahu i Madhërishëm thotë; “Qoftë mallkuar njeriu, sa mohues i fortë është ai! Po prej çkafi e krijoi Ai atë? Atë e krijoi prej një pike uji dhe e përgatiti. Pastaj atij ia lehtësoi rrugën. Mandej atë e bëri të vdesë dhe atij i bëri varr (të varroset). Pastaj kur të dojë Ai e ringjallë atë.” (Abese 17-22). All-llahu i Madhërishëm nuk e ka përsëritur për veshët dhe mendjen tonë spermën, copën e gjakut, copën e mishit dhe baltën vetëm sa ne të flasim për to apo thjesht vetëm sa për informatë, por ajo e cila synohet të arrihet është e gjithë ajo që fshihet pas këtyre.” Më pas vazhdon duke përshkruar detalisht fazat e transformimit të spermës në mitër derisa shndërrohet në copë gjaku e më pas në copë mishi, duke thënë: “Njeriun e formësoi duke i dhënë formën më të mirë, i krijoi atij veshë, sy, gojë, hundë, i dha duar e këmbë të gjata të cilat në fund i sheshoi, ndërsa majet e tyre i ndau me gishta, e më pas gishtat i ndau me nyje. Po ashtu i krijoi organe të brendshme si zemra, lukthi, mëlçia, shpretka, mushkëritë, mitra, si dhe fshikëzën dhe zorrët dhe çdonjëri prej këtyre organeve e ka shkakun dhe dobinë përse është krijuar. Dhe pastaj shikoje urtësinë kulmore të All-llahut në instalimin e eshtrave të trupit për ta mbajtur trupin drejt, dhe si Krijuesi i krijoi ato për funksione të ndryshme dhe në madhësi dhe forma të ndryshme, kështu që ka prej tyre të vogla dhe të mëdha, të gjata dhe të shkurtra, të lakuara dhe të rrumbullakëta, të ngushta dhe të gjera, të mbushura dhe të zbrazëta, dhe shiko si All-llahu i ngjiti njëra për tjetrën, kështu që disa prej tyre hynë në brendësi të tjerave eshtra, e disa prej tyre vetëm ngjiten njëri për tjetrin, dhe se si forma e tyre ndryshon në varësi të dobisë për të cilën janë krijuar…”

Duke e pasur parasysh që begatia e gjymtyrëve është prej begative më madhështore, atëherë duhet të ndalemi të meditojmë rreth disa pikave:

Pika e parë:

Mrekullia e krijimit të këtyre gjymtyrëve është argument për madhërinë e Krijuesit të tyre dhe tregon për planifikimin, caktimin dhe urtësinë e Tij perfekte, gjë për të cilën folëm pak më parë. Mirëpo, ajo që duam të themi me këtë rast është se njeriu duhet shikuar këtë gjë me shikim meditimi dhe me konsideratë, e jo me shikim sipërfaqësor duke mos marrur parasysh urtësinë dhe qëllimin e lartë të krijimit të tyre. Imam Ibën Kajjimi, All-llahu e mëshiroftë, thotë: “Ekziston dallim mes shikimit të mjekut dhe shikimit të besimtarit në këto çështje, ngase shikimi i mjekut është i kufizuar vetëm në mirëmbajtjen e shëndetit dhe evitimin e sëmundjes, ndërsa shikimi i besimtarit ka të bëjë me meditimin rreth Krijuesit të tyre, urtësive madhështore dhe begative të larta në këtë krijim, për të cilat robërit duhet falënderuar atë Krijues.”

Pika e dytë:

Vërtet, këto organe janë prej begative më të mëdha të All-llahut për njeriun duke e pasur parasysh se me këto organe ai sheh, dëgjon, ndjen, flet, jep e ecën, e kështu me radhë. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Po edhe nëse përpiqeni t’i numëroni dhuntitë (të mirat) e All-llahut, nuk do të mund të arrini t’i përcaktoni ato.” (En-Nahl 18). Dihet se gjëja e kërkuar kundrejt begative është që të falënderohen e jo të mohohen, të kujtohen e jo të harrohen. Një fjalë e urtë thotë: “Begatitë me falënderim mbeten, ndërsa me mohim ikin.” E një fjalë e urtë tjetër thotë: “Falënderimi i mban begatitë.” E diçka që është akoma më i mirë se këto fjalë të urta është fjala e All-llahut të Madhërishëm: “Dhe (përkujtoni) kur Zoti juaj njoftoi bindshëm: “Nëse falënderoni, do t’ua shtoj të mirat, e nëse përbuzni, s’ka dyshim, dënimi Im është i vështirë!” (Ibrahim 7). Madje falënderimi për begatitë mund të jetë më i madh se vetë begatia, sado e madhe që të jetë ajo, ngase felënderimi ngërthen nënshtrimin dhe mirënjohjen e plotë të robit ndaj mirësisë së All-llahut. Ibën Maxhe dhe disa të tjerë shënojnë nga Enesi radijAll-llahu anhu i cili thotë: I dërguari i All-llahut ka thënë: “Sa herë që All-llahu i jep robit ndonjë begati, e ai e falënderon All-llahun për të, ajo që ai e ka dhënë (d.m.th. falënderimi) është më e vlefshme se ajo që ka marrë (d.m.th. begatia).” Ndërsa në transmetimin e Taberaniut, nga Ebu Umame radijAll-llahu anhu, qëndron: I dërguari i All-llahut ka thënë: “Sa herë që All-llahu i jep robit ndonjë begati, e ai e falënderon All-llahun për të, ky falënderim është më i vlefshëm se sa vetë begatia e dhënë.”

Pika e tretë:

Kur njeriu sheh ose dëgjon që dikush e ka humbur një gjymtyrë të caktuar, atëherë ai duhet të jetë më tepër mirënjohës dhe t’ua dijë vlerën gjymtyrëve që All-llahu ia ka lënë në dispozicion. Kjo, ngase njeriu, në përgjithësi, i përkujton begatitë në dy raste: Kur i humbë ato apo kur sheh dikë që nuk i ka ato. Prandaj disa selefë kanë thënë: “Nëse dëshiron ta kuptosh vlerën e begative të All-llahut, mbylli sytë.” Kjo është një fjalë shumë domethënëse. Pastaj krahasoji me këtë shembull gjymtyrët e tjera. Me sa e sa vështirësi përballet i verbri për të arritur në vendin ku dëshiron. Memeci nuk ka mundësi të shprehë atë që dëshiron ta thotë përveçse me mimika apo shkrim. Njeriu që nuk ka këmbë ecën zvarras dhe me vështirësi të mëdha arrin deri ne vendin e dëshiruar. E, shumica e njerëzve ecin pa pengesa, çohen e ulen pa pengesa, shikojnë, dëgjojnë e flasin pa pengesa, ndërsa falënderimi i takon All-llahut.

Pika e katërt:

Njeriu në mënyrë konstante përpiqet t’i mbrojë gjymtyrët dhe organet e tij nga sëmundja dhe dhimbja dhe nuk nguron që të shpenzojë fshehurazi e haptazi për sigurinë dhe mirëqenien e tyre, dhe ky është një akt i natyrshëm. Por kontradiktore është kur sheh njerëz që bëjnë shpenzime të panevojshme dhe të tepërta për sigurinë e gjymtyrëve të tyre edhe në rastet kur ndiejnë dhembjen më të vogël, kështu që sheh shumë njerëz që nxitojnë për në klinika dhe pranim të terapive. Ndërsa kur bëhet fjalë për sëmundjet shpirtërore (mëkatet), pothuajse nuk i zënë asgjë, e të mos flasim për ndalimin e gjymtyrëve të tyre nga ato veprime të ndaluara dhe llogaritjen e vetes para se të bien në ato mëkate. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Vërtet All-llahu nuk e shikon pamjen dhe pasurinë tuaj, por i shikon zemrat dhe veprimet e juaja.” (Muslimi). Pra, ajo që duhet bërë është mbrojtja e gjymtyrëve nga mëkatet ashtu siç i mbron ato nga sëmundjet, madje edhe më shumë se kjo.

Pika e pestë:

Kjo pikë lidhet me pikën e përparme. Kjo, duke e pasur parasysh se gjymtyrët mund të jenë shkak për shkatërrimin apo poshtërimin e njeriut, ngase ai ka qenë i shkujdesur ndaj mbrojtjes së tyre. Prandaj, kujdesi për gjymtyrët për sa i përket anës shëndetësore pa mos përfshirë këtu edhe kujdesin për sa i përket anës shpirtërore, gjegjësisht kujdesin për largimin e tyre nga mëkatet dhe gjërat e poshtra është dëshmi për zemrën e prishur të njeriut. Pra, gjendja e mirë shëndetësore e gjymtyrëve nuk i sjellë dobi robit nëse zemrën e ka të prishur. Madje, zemra e prishur është argument se edhe gjymtyrët praktikisht janë të prishura. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Dijeni se në trup është një copë mishi; nëse ajo është në rregull, atëherë është në rregull i tërë trupi. E nëse ajo prishet, atëherë prishet i tërë trupi. Ajo është zemra.” (Buhariu). Prej gjërave që vërtetojnë se gjymtyrët mund të jenë shkak për shkatërrimin e njeriut janë edhe fjalët e All-llahut kur tregon se ato do të dëshmojnë kundër njeriut i cili i ka keqpërdorur ato. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Sot Ne ua mbyllim gojët atyre, Neve na flasin duart e tyre, kurse këmbët e tyre dëshmojnë për atë që punuan.” (Jasin 65). “E ditën kur armiqtë e All-llahut tubohen për në zjarr dhe ata janë të rrethuar. E derisa i afrohen atij, kundër tyre dëshmojnë: të dëgjuarit e tyre, të parit e tyre dhe lëkurat e tyre për çdo gjë që ata kanë punuar. Ata lëkurave të tyre u thonë: “Përse dëshmuat kundër nesh?” Ato thonë: “All-llahu që çdo sendi ia ka dhënë të folurit na e dha edhe neve, e Ai është që ju krijoi juve herën e parë dhe vetëm te Ai ktheheni”. Ju nuk fshiheshit (kur bënit mëkate) se do të dëshmojnë kundër jush të dëgjuarit tuaj, të pamurit tuaj dhe lëkurat tuaja, bile ju menduat se All-llahu nuk di për shumë gjëra që ju i bënit.” (Fussilet 19-22).

Pika e gjashtë dhe njëherit, e fundit:

Sheriati e ka rregulluar çështjen e gjymtyrëve dhe detalisht i ka dhënë udhëzimet e tij në lidhje me rrugën të cilën ato duhet ndjekur që robi të mos mund të ketë asnjë lloj argumenti kundër Zotit të tij. Sa për ilustrim po përmendim udhëzimin ndaj gjuhës. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Kurse ndaj jush kanë përcjellësit! Janë shkrues të ndershëm tek All-llahu. Ata e dinë se çka punoni.” (El-Infitar 10-12). “Dhe se kur dy engjëjt qëndrojnë pranë tij në të djathtë dhe në të majtë. Që ai nuk hedh ndonjë fjalë e të mos jetë pranë tij përcjellësi i gatshëm.” (Kaf 17-18) “Mos i thuani asaj rrenës së gjuhëve tuaja: “Kjo është hallall e kjo është haram” e të shpifni ndaj All-llahut rrenën.” (En-Nahl 116)

Ndërsa sa i përket udhëzimit ndaj syrit, All-llahu i Madhërishëm thotë: “Thuaju besimtarëve të ndalin shikimet (prej haramit).” (En-Nur 30) “Thuaju edhe besimtareve të ndalin shikimet e tyre.” (En-Nur 31)

Ndërsa sa i përket udhëzimit ndaj gjymtyrës së dëgjimit, All-llahu i Madhërishëm thotë: “Dhe kur e dëgjojnë ndonjë llomotitje marrëzie, i kthejnë shpinën dhe thonë: “Ne kemi veprat tona e ju tuajat, qofshit larg nesh, ne nuk na duhen injorantët!” (El-Kasas 55). “(Robërit e Zotit janë) Edhe ata që nuk dëshmojnë rrejshëm dhe kur (rastësisht) kalojnë pranë të keqes, kalojnë duke e ruajtur karakterin e vet.” (El-Furkan 72), e kështu me radhë.

Pra, sheriati i ka udhëzuar gjymtyrët në mënyrën më të mirë dhe i ka kuruar me ilaçin më të plotë. Këtë e shohim qartë në tekstet e kur’anit dhe hadithit, ku shohim se sheriati është nxitës për punë të mira dhe ndalues nga punët e këqija. E, kush shkujdeset ndaj këtyre udhëzimeve, përgjegjësinë dhe pasojat do t’i bartë vetë.

O Zot, na mundëso që dëgjimin, shikimin dhe të gjitha gjymtyrët tona t’i përdorim në hair derisa të kemi jetë në tokë, dhe bëje që gjymtyrët tona të jenë dëshmues për ne, e jo kundër nesh.

Dhe lutja jonë e fundit është: Falënderimi i takon All-llahut, Zotit të botëve.

 

www.thirrjaislame.com

Shkroi: Dr. Abdulaziz Muhammed Es-Sed’han

Përktheu nga arabishtja: Fahrudin REXHEPI

Dëlirja është ai udhëtim i gjatë dhe i mundimshëm për të vendosur veten (nefsin) në të vërtetën dhe për ta larguar nga pasionet dhe e pavërteta, në mënyrë që t’i nënshtrohet shpalljes hyjnore me kënaqësi dhe bindje.

Ajo është hapi i parë në rrugën e ndryshimit. Është sikur ndërtesa e atij personi i cili është i kualifikuar për të bërë ndryshime, kështu që shpërthen me potencialin që ka dhe angazhohet të ndërtojë një jetë të shëndetshme dhe qytetërim të lavdishëm. Kjo, pasi ai të ketë fituar betejën e parë me veten e tij dhe të ketë përmirësuar atë copë mishi, e cila nëse rregullohet, e rregullon tërë trupin, e që është zemra.

Pra, dëlirje do të thotë pasimi i asaj rruge që të shpëton nga të qenit mendjemadh, nga egoizmi, urrejtja, mëria dhe nga dashuria ndaj kësaj bote, të cilën All-llahu e përshkroi si gjë e përkohshme dhe ofertë kalimtare. Dëlirje do të thotë që zemra të jetë një pasqyrë e një dashurie të përjetshme, pas të ketë fshirë dashurinë ndaj gjërave të kësaj bote të përkohshme.

Dijetarët islamikë thonë: “Ndryshimi dhe përmirësimi i vetes duhet filluar nga përmirësimi i besimit duke marrë për bazë monoteizmin e Krijuesit, pastaj nga përmirësimi i bindjes dhe të kuptuarit e gjithësisë, jetës, njeriut, historisë, individit dhe shoqërisë, gruas dhe burrit, si dhe fesë e urtësisë… Prandaj, kur kolonizatorët hynë në vendet islame, synimin kryesor e kishin ndryshimin e të kuptuarit dhe mendimeve të myslimanëve, me anë të mësimit, kulturës dhe informimit. Kështu, arritën të mbjellin në mendjet e myslimanëve se feja nuk ka lidhje me politikën dhe nuk ka lidhje me etikën, dhe se liria është mbi vlerat, dhe se gruaja është plotësisht e barabartë me burrin, dhe se veshja dhe gjithçka që lidhet me të, i referohet traditës dhe zakoneve, e jo fesë.”

Kur nefsi fillon të bindet se është drejtuar për në rrugën e drejtë, atëherë ai më veç është i përgatitur për përmirësim të vetes dhe ftesë për përmirësimin e të tjerëve, nisur nga rregulla: “Përmirëso veten dhe thirri të tjerët në përmirësim.”

Bëhu shembull për familjen, fqinjët dhe miqtë e tu. I dërguari i All-llahut ka qenë shembulli më i lartë dhe më i mirë për ummetin e tij në çdo gjë.

Po ashtu, shembulli i mirë u mishërua edhe me sahabët e pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem dhe me të tjerët që i pasuan ata. Me këtë shembull, islami i përhap në lidje e perëndim.

Kështu, islami në shumë prej vendeve arriti nëpërmjet tregtarëve myslimanë dhe thirrësve të sinqertë, të cilët nga vetja e tyre bënë shembull dhe pasqyrë të mirë për islamin.

A thua ne jemi pasqyrë e mirë për islamin?

A thua ne, për jomyslimanët që vijnë në vendet tona japim një pasqyrë të mirë të myslimanit të sinqertë e besnik, një pasqyrë të myslimanit i cili nuk gënjen, nuk tradhton dhe nuk mashtron, nuk e ha pasurinë e myslimanëve dhe ua ruan atyre nderin, e mban fjalën e dhënë, e nuk thotë: “Do të jem i pranishëm në kohën që u morrëm vesh, InshaAllah”, por në vete e di që do ta thyejë këtë premtim dhe aspak nuk do të jetë i pranishëm, saqë këtë fjalë, fatkeqësisht, e kemi bërë mjet loje për të huajt që vizitojnë vendin tonë!!

Xhahidhi rrëfen se Ukbe ibën Ebi Sufjani e çoi djalin e tij te një edukator, dhe i tha: “Puna e parë të cilën do ta bësh për përmirësimin e të birit tim është përmirësimi i vetes tënde, ngase sytë e tyre (fëmijëve) janë të lidhur me syrin tënd. Ajo që ti e sheh si të mirë, edhe ata e shohin si të tillë. Dhe ajo që ti e sheh si të keqe, edhe ata e shohin si të tillë. Mësoua atyre biografinë e njerëzve të urtë, sjelljen e njerëzve të edukuar dhe bëhu për ta sikur mjeku, i cili nuk angazhohet me sëmundjen derisa të detektojë sëmundjen.”

Prej porosive që Sufjan Eth-Theuriu ia la Ali ibën Hasenit, mes tjerash ishin edhe këto: “Vëllai im! Kije frikë All-llahun, bëhu i sinqertë në fjalë, në nijete dhe në vepra, dhe mos fut në to tradhti e mashtrim, ngase All-llahu të sheh edhe pse ti nuk e sheh Atë, Ai është me ty kudo që të jesh dhe Atij nuk i fshihet asgjë që ka të bëjë me ty. Mos tento ta mashtrosh All-llahun, dhe kështu mashtrimi të të kthehet ty dhe të jetë shkak që All-llahu të ta largojë imanin nga zemra duke mos qenë i vetëdijshëm për këtë. Mos i bëj dredhi asnjërit prej myslimanëve, ngase dredhia nuk e godet askënd tjetër përveçse ata që e kurdisin atë. Mos u bëj kryeneç ndaj asnjërit prej myslimanëve, ngase All-llahu i Madhërishëm thotë: “O ju njerëz! Kryeneçësia juaj është vetëm kundër vetes suaj.” (Junus 23), dhe bëhu i mirë në vetmi, e All-llahu ta përmirëson gjendjen tënde para të tjerëve. Rregulloji raportet e tua me All-llahun, e All-llahu t’i rregullon raportet e tua me njerëzit dhe puno për ahiret, se All-llahu ta rregullon dynjanë. Shite dynjanë në këmbim të ahiretit; kështu do t’i fitosh që të dyja, e mos e shit ahiretin në këmbim të dynjasë se do t’i humbasësh që të dyja. Bëhu i sinqertë në çdo situatë dhe ruaju nga rrena, tradhtia dhe shoqërimi me rrenacakët e tradhtarët se e gjithë kjo është mëkat. Ruaju nga vetëpëlqimi, ngase vepra e mirë nuk ngritet (tek All-llahu) nëse në të ka vetëpëlqim, dhe mos e merr fenë përveç prej atij që e do fenë.”

Llojet e ndryshimit në gjithësi

Prej këtyre llojeve të ndryshimit po përmendim:

1. Ndryshim i patjetërsueshëm, derisa jeta të përmirësohet dhe toka të pastrohet nga zullumqarët. All-llahu i Madhërishëm thotë: “A nuk e ke kuptuar ti se All-llahu krijoi qiejt dhe tokën me urtësi, e nëse Ai do, juve ju zhdukë e sjell popull të ri.” (Ibrahim 19).
2. Ndryshim që varet nga veprimet e njerëzve. All-llahu i Madhërishëm thotë: “All-llahu nuk e prish gjendjen e një populli (nuk ua largon të mirat) përderisa ata ta ndryshojnë veten e tyre. Po, kur All-llahu vendos ta ndëshkojë një popull, atë nuk ka kush që ta zmbrapsë. Ata, (njerëzit) nuk kanë mbrojtës tjetër pos Tij.”(Err-Rra’d 11).
3. Ndryshim drejt së keqes, dhe kjo lidhet me zullumin e robërve (keqbërja). All-llahu i Madhërishëm thotë: “Ne shpartalluam sa vendbanime që ishin mizore, e në vend të tyre sollëm popull tjetër.” (El-Enbija’ 11)
4. Ndryshim drejt së mirës, dhe kjo lidhet me veprimin e veprave të mira (bamirësia). All-llahu i Madhërishëm thotë: “Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do t’i japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t’u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre.” (En-Nahl 97)
5. Bamirësia dhe keqbërja rrotullohen rreth udhëzimit, respektivisht devijimit. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Kush i përmbahet udhëzimit Tim, ai nuk ka për të humbur (në Dunja) e as nuk ka për të dështuar (në jetën tjetër)”. E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë dhe në ditën e kijametit do ta ringjall të verbër.” (Ta-Ha 123-124). Po ashtu thotë: “E për sa i përket atij që ka tepruar. Dhe i dha përparësi jetës së kësaj bote, xhehennemi do të jetë vendi i tij. E kush iu frikësua paraqitjes para Zotit të vet dhe ndaloi veten prej epsheve, xhenneti është vendi i tij.” (En-Naziat 37-41)
6. Ndryshimi është shenjë vëzhgimi dhe sprovimi për të dalluar robërit e mirë të All-llahut nga të tjerët. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Elif, Lam, Mim. A menduan njerëzit të thonë: “Ne kemi besuar, e të mos vihen në sprovë?” (El-Ankebut 1-2). Po ashtu thotë: “Ne, këto ditë i ndërrojmë (u japim në përdorim) mes njerëzve për t’u ditur tek All-llahu ata që besuan dhe për t’i zgjedhur disa prej jush për dëshmorë (ose dëshmues). All-llahu nuk i do zullumqarët.” (Alu Imran 140).

Domethënia e ndryshimit

Dijetarët islamikë në lidhje me domethënien e ndryshimit, thonë: “Ndryshimi është dyllojësh. I pari ka të bëjë me botën fizike që na rrethon, dhe këtë lloj ndryshimi e ka marrë përsipër All-llahu i Madhërishëm me qenien e Tij. Ndërsa i dyti ka të bëjë me vetë njeriun dhe varet nga lidhja e tij me All-llahun e Madhërishëm. Këtë ndryshim All-llahu i Madhërishëm e ka lënë në përgjegjësinë e vetë njeriut.

Pra, sikur All-llahu i Madhërishëm po thotë: O i biri i Ademit! Kthehu te vetvetja dhe rregulloi raportet e tua me Mua në rrugën në të cilën thërret natyrshmëria jote dhe në rrugën në të cilën thërret hyjnia Ime. Nëse e bën këtë, të garantoj se do ta ndryshoj dhe do të ta nënshtroj botën për ty.

A nuk e ke dëgjuar mirë fjalën e All-llahut të Madhërishëm: “Ata që mohuan të dërguarit e vet thanë: “Për Zotin, ne do t’ju dëbojmë nga vendi ynë, ose ju domosdo do të ktheheni në fenë tonë!” E atyre (të dërguarve) Zoti u shpalli: “Ne gjithqysh do t’i shkatërrojmë zullumqarët”. Dhe pas tyre Ne do t’ju vendosim në atë tokë. E këtë (ndihmë) për atë që i frikësohet pranisë Sime dhe i frikësohet dënimit Tim.” (Ibrahim 13-14).

Ky është vendimi i All-llahut, I Cili botën fizike ia nënshtron besimtarit. Ndërsa më pas na e jep ligjin duke thënë: “ E këtë (ndihmë) për atë që i frikësohet pranisë Sime dhe i frikësohet dënimit Tim.” (Ibrahim 14).

Me fjalë të tjera, Unë këtyre njerëzve do t’ua nënshtroj këtë botë dhe do të bëj që rregullat e gjithësisë të veprojnë sipas dëshirave të tyre, çdoherë kur të ketë nevojë.

Ka prej të rinjve që dëshirojnë rezultate të shpejta. Ata thonë: Punuam dhe punuam… dhe akoma nuk po shohim rezultat!! Ai sikur dëshiron të punojë sot, ndërsa rezultatet e punës së tij t’i korrë nesër.

Por ligjet e All-llahut në tokë funksionojnë ndryshe. All-llahu i Madhërishëm ka bërë që jeta të ecë në mënyrë graduale, kështu që as dielli nuk lind përnjëherë dhe as bima nuk mbinë përnjëherë. E këtillë është edhe çështja me fenë.

Ka ndodhur që disa prej sahabëve po ashtu kanë pritur disa rezultate të shpejta. E si u përgjigj atyre i dërguari i All-llahut? Ai u tha: “Pasha Atë në Dorën e të Cilit është shpirti im, All-llahu do ta plotësojë këtë fe derisa kalorësi të ecë nga Hadrameuti deri në Jemen, ose nga Jemeni deri në Hadrameut, duke mos pasur frikë askënd pos All-llahut, ndërsa ujku është në afërsi të bagëtisë së tij… Por ju po shpejtoni!!”

E tillë është jeta, ngritje e rënie, pengesa e vështirësi, kodra e shpate, derisa të arrish synimin tënd në këtë jetë.

 

www.thirrjaislame.com

Shkroi: Dr. Hassan Shemsi BASHA

Përktheu nga arabishtja: Fahrudin REXHEPI

Shkëputur nga Libri: Pëshpëritje në Veshin e Rinisë