Xhelozia në esencë është dëshira e largimit të mirësive nga dikush.Dhe me këtë kuptim është nga sjelljet e këqija të nënçmuara,dhe tregon për mosnjohjen e mirësive të Allahut dhe rebelimi ndaj gjykimit të Tij,dhe shfaqet te njerëzit në cilësin e urrejtjes dhe zilisë.Për këtë arsye e ka ndaluar këtë Islami dhe e ka nënvlersuar shumë.dhe ka bërë për të shërim që e rrënjosë këtë cilësi nga njerëzit,dhe ky shërim është në përforcimin e besimit në Allahun edhe në lejimin e xhelozisë pozitive.Në hadithin në vijim na zgjedh Pejgamberi s.a.w.s. nga xhelozia pozitive dy çështje të rëndësishme për shpëtimin e njerëzve dhe forcimin e shoqërisë.
Trans.nga Abdullah ibn Mesudi r.a. se ka thënë:Ka thënë Pejgamberi s.a.w.s. :”nuk ka xhelozi përveçse në dy gjëra: një njeri që i ka dhënë Allahu pasuri dhe ai atë e shpërndan ditën dhe natën ,dhe një njeri që i ka dhënë Allahu urtësi dhe ai me të gjykon dhe ua mëson të tjerëve”.
Dobitë e hadithit:
1) Xhelozia dhe shërimi i tij: xhelozia e nënvlersuar është prej sëmundjeve shoqërore që e dobëson atë dhe i prish zemrat dhe e largon qetësimin nga njeriu.Ka thënë Pejgamberi s.a.w.s.:” ju ka kapluar juve sëmundja e popujve para jush urrejtja dhe xhelozia dhe ajo është që të rrunë,rrunë fenë e jo flokët.
Ka thënë i lartesuari:” thuaj kërkoj mbrojtje prej Zotit të agimit…nga dëmi i ziliqarit kur të xhelozon”. Urrejtja rrënjën e ka te xhelozia,çdo e keqe ja fillon prej te xhelozia,ai që xhelozon e korigjon gjykimin e Allahut dhe nuk e pranon gjykimin e tij në atë që ka thënë.Zilia është mëkati i parë që i është bërë Allahut Zotit të botrave,kur nuk i bëri sexhde iblisi Ademit a.s. Gjithashtu ka qenë shkak për mëkatin e parë ndërmjet njerëzve kur Kabili e vrau vëllaun e tij Habilin.Për këtë xhelozia është cilësi e keqe dhe e nënvlersuar.dhe e fshinë fenë dhe besimin.
Islami ka bërë shërim për xhelozinë,dhe ilaçi përbëhet nga dy çështje:
a) përforcimi i besimit në Allahun dhe forcimi i lidhjes me Atë,kënaqesia me caktimin e tij.
b) garimi i lavdëruar: garimi në të mirë,synimi i njeriut që të ketë edhe ai sikur të tjerët pasuri,dituri apo popullaritet,këtë e ka lejuar Islami.Ka thënë i lartësuari :” në këtë le të bëjnë gara garusit”.
Ka thënë Pejgamberi s.a.w.s.:”besimtari ka garim a munafiku zili”.
2) Shpenzimi i pasurisë në bamirësi: pasuria është dhuratë prej Allahut dhe emanet dhe trashëgimi, ka thënë Allahu:” shpenzoni nga ajo që Allahu ju ka bërë trashëgues”, Allahu e ka bërë pasurinë nga shkaqet e rehatisë dhe gjithashtu është shkak për të vepruar vepra të mira dhe nuk është qëllim në vete as epsh,ka thënë Allahu :” kërko me atë që të ka dhuru Allahu,botën e ardhshme”.
Kështu që pasuria është për të cilën xhelozohet pozitivisht njeriu,dhe besimtari e kërkonë atë nga mënyrat e lejuara pastaj e shpenzon atë në mirësi dhe arrin me të pozitë të lartë te Allahu xh.sh. dhe te njerëzit.Ka thënë Ibn Sirini: i pasuri është më i dashur tek unë se i varfëri sepse i pasuri me pasuri i mban lidhjet farefisnore, e kryen haxhin, liron rob,dhe jep lëmoshë.
3) Gjykimi ndërmjet njerëzve me urtësi dhe mësimi i saj njerëzve: nga mirësitë e Allahut ndaj robit të Tij është që ti jep sukses që t’a vendos çdo send në vendin e tij dhe që të flet vetëm se me hak dhe kjo është nga urtësia,ka thënë Allahu :”kujt i është dhënë urtësia i është dhënë një mirësi e madhe”.Pejgamberi s.a.w.s. në hadith e ka pasur për qëllim diturinë në ligjet e Allahut dhe diturinë në sunnetin e Pejgamberit s.a.w.s. Sikur që e ka komentuar imam Shafiu fjalën e Allahut:”edhe ua mëson librin(kuranin) dhe urtësinë(sunetin)”.
E meriton dijetari i rregullave të fesë që të xhelozohet për mirë nga njerëzit për këtë dhunti që e ka,ka thënë i derguari s.a.w.s.:” me të vërtetë Allahu dhe engjujt e Tij edhe banorët e qiejve dhe tokës derisa edhe bubrreci në folenë e tij, derisa edhe peshqit bëjnë dua për atë që ua mëson njerëzve mirësinë”.
4) Tregon hadithi se xhelozia e nënvlersuar është sëmundje shoqërore e rrezikshme.
5) Xhelozia për të mirë është e lavdëruar nëse është për mbledhjen e pasurisë dhe shpenzimin e saj në mirësi apo nëse është për ta mësuar urtësinë për të gjykuar ndërmjet të armiqësuarve ose ta mundë paditurinë.
6) Vlera e të pasurit i cili nuk kursen nga ajo që ia ka dhënë Allahu.
7) Vlera e diturisë mbi rregullat e fësë dhe mësimi i tij njerëzve.
Përktheu nga arabishtja : Ibrahim Sherifi
www.thirrjaislame.com
