Category: Tema Islame

Lexuesi i kur’anit duhet që me leximin e tij të synojë kënaqësinë e All-llahut, e jo famën, popullaritetin dhe përfitimin material.

All-llahu i Madhërishëm thotë: “E duke qenë se ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhuronin All-llahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij.”[1]

Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Vërtet All-llahu nuk pranon prej veprave përveç asaj që bëhet me përkushtim dhe me të cilën synohet të arrihet kënaqësia e Tij.”[2]

Po ashtu ka thënë: “Vërtet njeriu i parë që do të gjykohet në ditën e gjykimit është njeriu që ka marrë dituri, i ka mësuar të tjerët dhe ka lexuar kur’anin. Atij i kërkohet të paraqitet dhe pasi t’i përmendet dhuntia që i ishte dhënë dhe ai të njëjtën ta pranojë, i thuhet: Çfarë ke bërë me këtë? Ai thotë: Kam mësuar për vete, i kam mësuar të tjerët dhe e kam lexuar kur’anin për hirin Tënd. Atij i thuhet: Po gënjen! Ti ke mësuar që të të thonë dijetar dhe lexues i kur’anit dhe veç më të kanë thënë. Pastaj (All-llahu) urdhëron të tërhiqet zvarrë me fytyrë derisa të hidhet në zjarr.”[3]

---

[1] Kaptina El-Bejjineh, ajeti 5.

[2] Hasen: Shënojnë Nesaiu (3140) dhe Taberaniu (8/140). Ibën Haxher el-Askalani në Fet’hul-Bari (6/28) ka thënë: Senedi i këtij hadithi është hasen. Shejh Albani në librin e tij Sahih et-Tergibu vet-Terhib (1331) e ka klasifikuar si hadith hasen.

[3] Sahih: shënon Muslimi (1905).

www.thirrjaislame.com

Besimi se kur’ani është fjalë e All-llahut

 

Ne duhet të besojmë bindshëm se ky kur’an që e kemi para nesh është libri i All-llahut të Madhërishëm, të cilin e zbriti në zemrën e të dashurit tonë, Muhammedit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem. All-llahu i Madhërishëm thotë: “I dërguari i besoi asaj që iu shpall prej Zotit të tij, e ashtu edhe besimtarët. Secili i besoi All-llahut, engjëjve të Tij, shpalljeve të Tij, të dërguarve të Tij.”[1]

Besimi në kur’anin është pjesë përbërëse e imanit. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Besim (iman) është të besosh në All-llahun, në melaiket e Tij, në librat e Tij, në të dërguarit e Tij, në kader (caktim).”[2]

Më i madhi i atyre librave është kur’ani famëmadh, për mbrojtjen e të cilit përkujdeset vetë All-llahu i Madhërishëm, i Cili thotë: “Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Kur’anin dhe Ne gjithsesi jemi mbrojtës

[1] Kaptina El-Bekare, ajeti 285.

[2] Muttefekun alejhi: shënojnë Buhariu (55) dhe Muslimi (9) nga Ebu Hurejra radijAll-llahu anhu dhe po ashtu nga Omer ibën Hattabi radijAll-llahu anhu.

Nga virtytet e Pejgamberit tonë, Muhammedit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, është se All-llahu i Madhërishëm e ka ndihmuar atë me mrekulli të mëdha. Kjo ka qenë ndihmë e All-llahut të Madhërishëm për robin dhe të dërguarin e Tij, Muhammedin sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem dhe argument për sinqeritetin e tij dhe pozitën e lartë te Zoti i tij. Mrekullia më e madhe e cila iu dha Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem është kur’ani. Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Nuk ka ndonjë të dërguar veçse t’i është dhënë ndonjë shenjë që në bazë të saj njerëzit t’i besojnë. Vërtet, ajo që më është dhënë mua (si shenjë e mrekulli), është shpallja që më zbriti (kur’ani). Shpresoj që të jem pejgamberi më i pasuar në ditën e kiametit.”[1]

Prandaj, para se të përmendim disa edukata dhe sjellje që myslimani duhet t’i ketë ndaj kur’anit, duhet përmendur edhe vlerën e leximit të kur’anit.

All-llahu i Madhërishëm thotë: “Ata që e lexojnë librin e All-llahut, e falin namazin dhe nga begatitë që Ne u kemi dhënë japin fshehtazi e haptazi, ata shpresojnë në një fitim që kurrë nuk humbet. Që Ai (All-llahu) do t’ju plotësojë shpërblimin e tyre, e edhe do t’ju shtojë nga mirësia e Tij, vërtet Ai është Mëkatfalës dhe shumë Mirënjohës.”[2]

Ndërsa në vazhdim do të përmendim disa hadithe të Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem në lidhje me vlerën e leximit të kur’anit:

Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë “All-llahu i Madhërishëm ka njerëz të afërt.” Sahabët e pyetën: “E kush janë ata, o i dërguari i All-llahut?” Ai tha: “Lexuesit e kur’anit; ata janë të afërtit e All-llahut dhe të veçuarit e Tij.”[3] Po ashtu ka thënë: “Të porosis me devotshmëri ndaj All-llahut, sepse ajo është kurora e çdo gjëje. Të porosis me xhihad (përpjekje për ibadet, shën. përkth.) sepse ai është kulmi i islamit. Të pososis me dhikër (përmendje) ndaj All-llahut të Madhërishëm dhe lexim të kur’anit, ngase ai është shpresa jote në qiell dhe dhikri yt në tokë.”[4] Po ashtu ka thënë: “Më i miri prej jush është ai që e mëson kur’anin dhe ua mëson të tjerëve.”[5] Po ashtu ka thënë: “All-llahu i Madhërishëm me anë të këtij libri i ngrit disa njerëz dhe i poshtëron disa të tjerë.”[6] Po ashtu, nga Ebu Musa el-Esh’ariu radijAll-llahu anhu na përcillet se Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Shembulli i besimtarit i cili e lexon kur’anin është sikur shembulli i qitros, ka erë të mirë dhe shije të këndshme. Shembulli i besimtarit i cili nuk e lexon kur’anin është sikur shembulli i hurmës, nuk ka erë, por ka shije të ëmbël. Shembulli i munafikut (hipokritit) i cili e lexon kur’anin është sikur shembulli i borzilokut, i cili ka erë të mirë e shije të hidhur. Ndërsa, shembulli i munafikut i cili nuk e lexon kur’anin është sikurse shembulli i kungullit të thatë, nuk ka erë si dhe shijen e ka të hidhur.”[7] Ndërsa nga Ebu Umame el-Bahiliu radijAll-llahu anhu na përcillet se Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Lexojeni kur’anin sepse ai në ditën e kiametit do të jetë ndërmjetësues për lexuesit e tij.”[8] Po ashtu Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë se All-llahu i Madhërishëm do t’i thotë xhennetliut që në dynja e ka lexuar kur’anin: “Lexo dhe ngrihu, lexo ashtu siç ke lexuar në dynja, se me të vërtetë vendi yt është në ajetin e fundit që do ta lexosh.”[9] Po ashtu ka thënë: “Ai që e lexon kur’anin bukur, do të jetë në shoqëri të shkruesve (melekëve) të ndershëm, ndërsa ai që e lexon duke belbëzuar dhe me vështirësi, do të ketë shpërblim të dyfishuar.”[10] Po ashtu Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Kush e lexon një shkronjë nga Libri i All-llahut (kur’ani), do të ketë një shpërblim, e çdo shpërblim dhjetëfishohet. Unë nuk them që ‘Elif Lam Mim’ është një shkronjë, por, ‘Elif’ është shkronjë më vete, ‘Lam’ është shkronjë më vete dhe ‘Mim’ është shkronjë më vete.”[11] Po ashtu Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Kush ka dëshirë ta dojë All-llahun dhe të dërguarin e Tij, le të lexojë kur’anin.”[12] Po ashtu ka thënë: “Nuk ka zili (të lejuar) veçse ndaj dy gjërave: ndaj një njeriu të cilit All-llahu ia ka dhënë kur’anin (leximin e tij, shën. përkth.), dhe ai e lexon ditë e natë, dhe ndaj një njeriu të cilit All-llahu i ka dhënë pasuri dhe ai e shpenzon atë (në rrugë të All-llahut) ditë e natë.”[13] Po ashtu ka thënë: “Nuk ka zili (të lejuar) veçse ndaj dy gjërave: ndaj një njeriu të cilit All-llahu ia ka mësuar kur’anin, dhe ai e lexon ditë e natë, ndërsa fqiu i tij e dëgjon atë duke lexuar dhe thotë: Ah sikur edhe unë të kisha fatin e këtij dhe të veproja ashtu siç ai vepron….”[14] Po ashtu ka thënë: “Në ditën e kiametit kur’ani do të thotë: O Zot, vishe! (lexuesin e kur’anit, shën. përkth.), e atij do t’i vishet kurora e nderit. Pastaj do të thotë: O Zot, shtoja! E atij do t’i vishet edhe xhupi i nderit. Pastaj (kur’ani) do të thotë: O Zot, Jij i Kënaqur me të (lexuesin e kur’anit, shën. përkth.), e All-llahu do të jetë i Kënaqur me të. Pastaj do të thotë: Lexo dhe ngrihu, dhe me secilin ajet që do ta lexojë do t’i shtohet nga një shpërblim.”[15]

[1] Muttefekun alejhi: shënojnë Buhariu (4981) dhe Muslimi (152).

[2] Kaptina Fatir, ajetet 29-30.

[3] Sahih: shënojnë Ibën Maxhe (215) dhe Ahmedi (11870). Shejh Albani në librin e tij Sahih Ibën Maxhe (178) e ka klasifikuar si hadith sahih.

[4] Sahih: shënon Ahmedi (11365). Shejh Albani në librin e tij Es-Silsiletus-Sahiha (555) e ka klasifikuar si hadith sahih.

[5] Sahih: shënon Buhariu (5027).

[6] Sahih: shënon Muslimi (817).

[7] Muttefekun alejhi: shënojnë Buhariu (5427) dhe Muslimi (797).

[8] Sahih: shënon Muslimi (804).

[9] Sahih: shënojnë Ebu Davudi (1464), Tirmidhiu (2914) dhe Ahmedi (6760). Shejh Albani në librin e tij Es-Silsiletus-Sahiha (2240) e ka klasifikuar si hadith sahih.

[10] Muttefekun alejhi: shënojnë Buhariu (4937) dhe Muslimi (798).

[11] Sahih: shënon Tirmidhiu (2910). Shejh Albani në librin e tij Es-Silsiletus-Sahiha (3327) e ka klasifikuar si hadith sahih.

[12] Hasen: shënon Bejhekiu në Shuabul-Iman (2/408). Shejh Albani në librin e tij Es-Silsiletus-Sahiha (2342) e ka klasifikuar si hadith hasen.

[13] Muttefekun alejhi: shënojnë Buhariu (73) dhe Muslimi (816).

[14] Sahih: shënon Buhariu (5026).

[15] Hasen: shënon Tirmidhiu (2915). Shejh Albani në librin e tij Sahih el-Xhami’ (8030) e ka klasifikuar si hadith hasen.

 

www.thirrjaislame.com

mMyslimani duhet kujdesur që ta adaptojë nefsin në punë të larta… Pjegamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “All-llahu i Madhërishëm i do punët e larta e të ndershme, ndërsa i urren punët e ulëta e të poshtra.”[1]

Po ashtu ka thënë: “All-llahu e do moralin e lartë, ndërsa e urren moralin e ulët.”[2]

Medito rreth këtij tregimi të shkëlqyer:

Rexha’ ibën Hajve, ministri i Omer ibën Abdul-Azizit, tregon dhe thotë: “Isha njëherë me Omer ibën Abdul-Azizin, në kohën kur ishte udhëheqës i Medinesë. Ai më dërgoi t’i blija një petk. Unë i bleva një petk për pesëqind dërhemë. Kur e pa atë, tha: Petk i mirë, por qenka i lirë!

E kur u bë kalif i myslimanëve, më dërgoi t’i blija një petk. Unë i bleva një petk që kushtonte pesë dërhemë. Kur e pa petkun, tha: Petk i mirë, por qenka shumë i shtrenjtë!

Rexhai thotë: Kur i dëgjova këto fjalë, fillova të qaj.

Omeri më tha: Përse po qan, o Rexha’?

I thashë: M’u kujtua petku yt i para disa viteve dhe fjalët që i the për të.

Atëherë Omeri ia zbuloi Rexha ibën Hajves sekretin e kësaj situate dhe i tha: Unë kam një nefs lakmitar! Çdo gjë që kam pasur, ai sa herë ka dëshiruar të kem diçka më tepër se ajo. Nefsi im lakmoi të martohem me të bijën e xhaxhait tim, Fatime bintu Abdul-Melik, dhe u martova me të. Nefsi im lakmoi për udhëheqësinë e Medinesë, dhe ja, edhe atë e fitova. Nefsi im dëshiroi të marr kalifatin, dhe ja, edhe kjo m’u realizua. Ndërsa tani, o Rexha’, nefsi im lakmon për xhennet, dhe unë shpresoj të jem prej banorëve të tij.”

 

 

[1] Sahih: shënon Taberaniu në Mu’xhemul-Kebir (3/131). Shejh Albani në librin e tij Sahih el-Xhami’ (1890) e ka klasifikuar si hadith sahih.

[2] Sahih: shënon Hakimi në Mustedrek (1/1). Shejh Albani në librin e tij Sahih el-Xhami’ (1889) e ka klasifikuar si hadith sahih.

 

www.thirrjaislame.com

Çdo kënaqësi në haram, fundin e ka dënim në ahiret, nëse robi nuk pendohet. E çdo gjë e ndaluar në dynja dhe largim nga mëkati ndaj All-llahut të Madhërishëm, fundin e ka begati në ahiret.

Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Në ditën e kiametit do të sjellin njeriun prej banorëve të xhehennemit që ka jetuar më së miri në dynja. Do ta fusin në xhehenem vetëm një herë, e pastaj do t’i thonë: O biri i Ademit, a ke parë ndonjëherë të mira, a ke përjetuar ndonjë të mirë? Ai do të përgjigjet: Pasha All-llahun jo, o Zoti im. Pastaj do të sjellin njeriun prej banorëve të xhennetit që ka jetuar më së keqi në dynja. Do ta fusin në xhenet vetëm një herë dhe do t’i thonë: O biri i Ademit, a ke parë ndonjëherë të këqija, a ke përjetuar ndonjë të keqe? Ai do të përgjigjet: Pasha All-llahun, o Zot, asnjëherë nuk kam parë të këqija, asnjëherë nuk kam parë vështirësi.”[1]

[1] Sahih: shënon Muslimi (2807).

 

www.thirrjaislame.com

Ai që e angazhon veten me këtë dynja duke e lënë ahiretin, i humbë që të dyja, ndërsa ai që angazhohet me ahiretin duke e lënë dynjanë, do t’i fitojë që të dyja.

Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Kushdo që e ka për qëllim ahiretin, All-llahu do ta bëjë të pasur në zemër, do t’ia pakësojë problemet e kësaj bote dhe të mirat e kësaj bote do t’i vijnë edhe pse ai nuk i ka synuar. Ndërsa kushdo që e ka dert këtë botë, All-llahu do t’ia sjellë varfërinë para syve të tij, do t’ia përhapë problemet dhe nuk do t’i jepet asgjë tjetër prej dynjasë përpos asaj që All-llahu e ka shkruar për të.”[1]

Po ashtu ka thënë: “Kush i mbledhë brengat dhe i bën një brengë të vetme, e që është brenga e ditës së kiametit, All-llahu do t’ia largojë brengat e dynjasë. E kujt i shpërndahen brengat për çështjet e kësaj bote, All-llahu nuk e ka dert për të se në cilën luginë shkatërrohet.”[2]

 

[1] Sahih: Shënon Tirmidhiu (2465). Shejh Albani në librin e tij Sahih el-Xhami’ (6510) e ka klasifikuar si hadith sahih.

[2] Hasen: Shënon Ibën Maxhe (257). Shejh Albani në librin e tij Sahih el-Xhami’ (6189) e ka klasifikuar si hadith hasen.

 

www.thirrjaislame.com

Nefsi është i prirur të anojë nga epshet dhe t’i refuzojë adhurimet. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Epshi është shumë nxitës për të keqen, përveç atë që Zoti im e ka mëshiruar.“[1]

Myslimani e ka për detyrë të përpiqet për adhurime duke e adaptuar nefsin në këtë gjë gradualisht.

Thabit el-Bunaniu thotë: “Njëzet vjet kam përballuar vështirësinë e namazit të natës, njëzet vitet e ardhshme jam kënaqur me namazin, ndërsa tani hyj në namaz dhe më brengos ajo se do të dal prej saj.”[2]

 

[1] Kaptina Jusuf, ajeti 53.

[2] D.m.th. njëzet vjet jam munduar ta shijoj namazin ashtu siç duhet derisa ia kam arritur qëllimit, ndërsa tani më brengos ajo se kur filloj namazin, duhet edhe ta mbaroj. (shën. përkth.)

 

www.thirrjaislame.com

Kjo bëhet duke e obliguar nefsin t’i pasojë selefët e mirë. Këtë mund ta mësojmë duke lexuar biografitë e tyre dhe duke i studiuar raportet e tyre me asketizmin, adhurimin, si dhe duke lexuar mbi moralin dhe sjelljet e tyre dhe të përpiqemi të veprojmë siç kanë vepruar ata.

Po ashtu duhet pastruar nefsin nga karakteri i keq dhe veset e këqija të cilat janë në kundërshtim me sheriatin e All-llahut dhe sunnetin e të dërguarit të All-llahut.

All-llahu i Madhërishëm thotë: “Pasha njeriun dhe Atë që e krijoi atë! Dhe ia mësoi se cilat janë të këqijat dhe të mirat e tij. Pra, ka shpëtuar ai që e pastroi vetveten. E ka dështuar ai që e poshtëroi vetveten.”[1]

 

[1] Kaptina Esh-Shems, ajetet 7-10.

 

www.thirrjaislame.com

 

3. Dëlirja dhe pastrimi i nefsit

 Kjo bëhet duke e obliguar nefsin t’i pasojë selefët e mirë. Këtë mund ta mësojmë duke lexuar biografitë e tyre dhe duke i studiuar raportet e tyre me asketizmin, adhurimin, si dhe duke lexuar mbi moralin dhe sjelljet e tyre dhe të përpiqemi të veprojmë siç kanë vepruar ata.

Po ashtu duhet pastruar nefsin nga karakteri i keq dhe veset e këqija të cilat janë në kundërshtim me sheriatin e All-llahut dhe sunnetin e të dërguarit të All-llahut.

All-llahu i Madhërishëm thotë: “Pasha njeriun dhe Atë që e krijoi atë! Dhe ia mësoi se cilat janë të këqijat dhe të mirat e tij. Pra, ka shpëtuar ai që e pastroi vetveten. E ka dështuar ai që e poshtëroi vetveten.”[1]

4. Përpjekja e nefsit në adhurim të All-llahut të Madhërishëm

 Nefsi është i prirur të anojë nga epshet dhe t’i refuzojë adhurimet. All-llahu i Madhërishëm thotë: “Epshi është shumë nxitës për të keqen, përveç atë që Zoti im e ka mëshiruar.“[2]

Myslimani e ka për detyrë të përpiqet për adhurime duke e adaptuar nefsin në këtë gjë gradualisht.

Thabit el-Bunaniu thotë: “Njëzet vjet kam përballuar vështirësinë e namazit të natës, njëzet vitet e ardhshme jam kënaqur me namazin, ndërsa tani hyj në namaz dhe më brengos ajo se do të dal prej saj.”[3]

       5.Kundërshtimi i nefsit dhe shejtanit

 Nefsi dhe shejtani janë miq të njëri-tjetrit dhe çdonjëri prej tyre përpiqet ta largojë njeriun nga adhurimi i All-llahut të Madhërishëm.

Prandaj, edhe ti duhet të përpiqesh ta kundërshtosh nefsin dhe shejtanin tënd, kështu që sa herë që përpiqen të ta zbukurojnë ndonjë punë, ti duhesh kundrështuar ata sepse ata duan të të humbin në dynja e ahiret.

6. Njohja e të metave të nefsit dhe shërimi i tyre

 Të metat e nefsit janë të shumta. Prej tyre: vetëpëlqimi, mendjemadhësia, mëkatet dhe kundërshtimet e shumta të fesë, përtacia, lakmia, kujdesi ndaj veprave të liga, ndjenja e kënaqësisë gjatë lavdërimit, hidhërimi gjatë qortimit, marrja me zbukurimin e gjërave të dukshme dhe moskujdesi për gjërat e fshehta, etj.

Prandaj, myslimani duhet të përpiqet t’i shërojë këto të meta derisa nefsi të bëhet i qetë dhe ta drejtojë atë në çdo adhurim që e afron nga All-llahu i Madhërishëm.

7. Angazhimi me vepra të ahiretit

 Ai që e angazhon veten me këtë dynja duke e lënë ahiretin, i humbë që të dyja, ndërsa ai që angazhohet me ahiretin duke e lënë dynjanë, do t’i fitojë që të dyja.

Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Kushdo që e ka për qëllim ahiretin, All-llahu do ta bëjë të pasur në zemër, do t’ia pakësojë problemet e kësaj bote dhe të mirat e kësaj bote do t’i vijnë edhe pse ai nuk i ka synuar. Ndërsa kushdo që e ka dert këtë botë, All-llahu do t’ia sjellë varfërinë para syve të tij, do t’ia përhapë problemet dhe nuk do t’i jepet asgjë tjetër prej dynjasë përpos asaj që All-llahu e ka shkruar për të.”[4]

Po ashtu ka thënë: “Kush i mbledhë brengat dhe i bën një brengë të vetme, e që është brenga e ditës së kiametit, All-llahu do t’ia largojë brengat e dynjasë. E kujt i shpërndahen brengat për çështjet e kësaj bote, All-llahu nuk e ka dert për të se në cilën luginë shkatërrohet.”[5]

8. Shikimi në rezultatet e veprave

 Çdo kënaqësi në haram, fundin e ka dënim në ahiret, nëse robi nuk pendohet. E çdo gjë e ndaluar në dynja dhe largim nga mëkati ndaj All-llahut të Madhërishëm, fundin e ka begati në ahiret.

Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Në ditën e kiametit do të sjellin njeriun prej banorëve të xhehennemit që ka jetuar më së miri në dynja. Do ta fusin në xhehenem vetëm një herë, e pastaj do t’i thonë: O biri i Ademit, a ke parë ndonjëherë të mira, a ke përjetuar ndonjë të mirë? Ai do të përgjigjet: Pasha All-llahun jo, o Zoti im. Pastaj do të sjellin njeriun prej banorëve të xhennetit që ka jetuar më së keqi në dynja. Do ta fusin në xhenet vetëm një herë dhe do t’i thonë: O biri i Ademit, a ke parë ndonjëherë të këqija, a ke përjetuar ndonjë të keqe? Ai do të përgjigjet: Pasha All-llahun, o Zot, asnjëherë nuk kam parë të këqija, asnjëherë nuk kam parë vështirësi.”[6]

[1] Kaptina Esh-Shems, ajetet 7-10.

[2] Kaptina Jusuf, ajeti 53.

[3] D.m.th. njëzet vjet jam munduar ta shijoj namazin ashtu siç duhet derisa ia kam arritur qëllimit, ndërsa tani më brengos ajo se kur filloj namazin, duhet edhe ta mbaroj. (shën. përkth.)

[4] Sahih: Shënon Tirmidhiu (2465). Shejh Albani në librin e tij Sahih el-Xhami’ (6510) e ka klasifikuar si hadith sahih.

[5] Hasen: Shënon Ibën Maxhe (257). Shejh Albani në librin e tij Sahih el-Xhami’ (6189) e ka klasifikuar si hadith hasen.

[6] Sahih: shënon Muslimi (2807).

 

www.thirrjaislame.com

 Kjo do të thotë që myslimani të dijë se ç’ka vepruar nga hairi apo sherri.

All-llahu i Madhërishëm thotë: “O ju që besuat, frikësojuni All-llahut dhe le të shikojë çdonjëri se ç’ka bërë për nesër. Dhe frikësojuni All-llahut! S’ka dyshim se All-llahu është i Njoftuar për atë që punoni!”[1]

Omer ibën Hattabi radijAll-llahu anhu thotë: “Llogariteni veten para se të merreni në llogari dhe matini veprat tuaja para se t’ju maten.”

Vehb ibën Mennebehu thotë: “Nga urtësia e familjes së Davudit është: Njeriu i mençur nuk duhet qenë i shkujdesur nga katër çështje: E para është që t’i lutet Zotit të tij, e dyta është që ta llogarisë veten, e treta është që të shoqërohet me vëllezërit e tij të cilët do ta informonin për të metat e tij dhe e katërta është që të lëshohet në kënaqësitë e kësaj bote të cilat janë të lejuara dhe të bukura. Kjo, sepse këto çështje janë ndihmëse për çështjet e tjera dhe qetësim për zemrat.”

Prandaj robi duhet të gjejë kohë për ta kushtëzuar nefsin (veten), e t’i thotë: Unë nuk kam tjetër artikull përveç jetës. Nëse ajo harxhohet, atëherë më harxhohet kapitali, dhe tregtia ime falimenton.

Çdo ditë duhet t’i thotë nefsit: O nefs, All-llahu më ka mundësuar të jetoj këtë ditë, e ka prolonguar jetën time dhe kështu më ka begatuar. Sikur të ma marrë shpirtin, unë do të dëshiroja të më kthejë në këtë botë vetëm edhe për një ditë që të punoj vepra të mira. Pra, llogarite se ke vdekur dhe më pas je kthyer në këtë botë dhe ki kujdes të mos e humbasësh këtë ditë, sepse çdo frymëmarrje është një margaritar që nuk kthehet më.

Kjo është një llogaritje e nefsit për momentin në të cilin gjendet. Por gjithashtu myslimani nefsin duhet marrë në llogari edhe për kohën që ka kaluar, siç ka urdhëruar All-llahu i Madhërishëm në këtë ajet: “O ju që besuat, frikësojuni All-llahut dhe le të shikojë çdonjëri se ç’ka bërë për nesër!”[2] All-llahu e mëshiroftë Malik ibën Dinarin, i cili ka thënë: “All-llahu e mëshiroftë atë njeri që i thotë nefsit: A nuk e ke bërë këtë e këtë gjë? Pastaj e qorton veten, i “vë kapistër” dhe e detyron t’i përmbahet librit të All-llahut, kështu që ai (nefsi) i përmbahet atij.[3]

[1] Kaptina El-Hashr, ajeti 18.

[2] Po aty.

[3] Shkëputur nga librat Ihja’ Ulumud-Din (4/480) dhe Tehdhibu Mev’idhatil-Mu’minin (2/238).

 

www.thirrjaislame.com